Λογοτεχνία των ανθρώπινων σχέσεων, των ματαιώσεων του καθενός μας, της προδοσίας, της εξαπάτησης, του σπασμένου καθρέφτη που παραμορφώνει και πολλαπλασιάζει σμπαραλιασμένες αυτο-εικόνες.
Ο Βιέλ γράφει μια ιστορία που μοιάζει περισσότερο μια ενδοσκοπική αναπόληση, από τον μύθο του σοσιαλιστικού ονείρου μέχρι τη σχέση πατέρα - γιου αλλά και συζύγων που έχουν πάψει να έχουν τα ουσιαστικά χαρακτηριστικά της μεταξύ τους τυπικής σχέσης και φλερτάρουν με το τέλος, μέχρι που το υιοθετούν αφού αυτό έρχεται από μόνο του.
Πρόκειται για ένα εξαιρετικά δυναμικό και δυνατό μυθιστόρημα που χρησιμοποιεί, ακόμα και ως επίφαση, το πολιτικό νουάρ για να μιλήσει για την πραγματική ζωή και να βάλει τα χέρια του σε καίρια, έως και αιματοβαμμένα, πεδία των ανθρωπίνων σχέσεων και της ίδιας της ζωής με την πολιτική διάσταση της ιστορίας να πλανάται πάνω από τα φαντάσματα του καθενός.
"...κι αν έμαθα κάτι από όλη αυτή την ιστορία είναι ακριβώς ότι έρχεται μια στιγμή που τα παιδιά σου δεν είναι πια η προέκτασή σου. Πόσα χρόνια όμως χρειάζονται για να το συνειδητοποιήσει κανείς αυτό, ω, όχι τόσο εμείς αλλά εκείνα, πόσα χρόνια χρειάζονται για να καταλάβουν μια μέρα ότι δεν είναι το οπλισμένο χέρι των ονείρων μας και όλων όσα δεν πραγματοποιήσαμε στη ζωή, ναι, ότι δεν γεννήθηκαν για να καλύψουν τις βλακείες μας;" (σελ. 117).
Αυτό και άλλα πολλά που δεν σε αφήνουν να μην τα βεβηλώσεις με το μολύβι... Εκατόν εξήντα τρεις σελίδες καθαρόαιμης λογοτεχνίας, λοιπόν.
