Opinions

Από τον καιρό του Οµήρου...

Παντελής Μπουκάλας Παντελής Μπουκάλας
Από τον καιρό του Οµήρου...
Μια στο τόσο, κάποιος κυβερνητικός βουλευτής θυμάται την αλφαβήτα της πολιτικής και ασκεί κριτική στην κυβέρνησή του. Και βουνό να είναι το δίκιο του, δεν αποφεύγει τον πέλεκυ.

Που του θυμίζει πέφτοντας ότι η εξουσία είναι η μόνη σοβαρή αξία, ο μόνος ιερός σκοπός. Ο δε αλάνθαστος αρχηγός, ένα προσκυνητέο τοτέμ.

Μια στο τόσο αξίζει να θυμόμαστε την αλφαβήτα της πολιτικής, όπως τη μάθαμε στη Μεταπολίτευση. Εστω για την τιμή των όπλων – για την τιμή του Συντάγματος αλλά και των ιδρυτικών όρων, που δεν είναι τίποτε λιγότερο από μήτρες σκέψεων και συναισθημάτων. Αν θέλουμε να καμαρώνουμε που η νεοελληνική διασώζει πάμπολλες λέξεις που ακούγονταν στον τόπο από τον καιρό του Ομήρου, ας μην κολλάμε στη «θάλασσα», που δεν ξέρουμε και την ετυμολογία της. Υπάρχουν κι άλλες, διάφανες, σχεδόν απτές. Η «βουλή» λ.χ. Και ο «βουλευτής». Η «βουλή» από το «βούλομαι», θέλω, επιθυμώ, ο δε «βουλευτής» από το «βουλεύω», σκέφτομαι και συσκέφτομαι, ανταλλάσσω γνώμες, συζητώ προς εξεύρεση λύσης.

Το ισχυρότερο όπλο των βουλευτών δεν είναι οι επιστήμες της γλώσσας. Είναι το Σύνταγμα. Που προβλέπει ρητά και κατηγορηματικά (άρθρο 60, παρ. 1) ότι «οι βουλευτές έχουν απεριόριστο το δικαίωμα της γνώμης και ψήφου κατά συνείδηση». Και δεν υπάρχει τίποτε αντικοινοβουλευτικότερο και μειωτικότερο για την ουσία της λαϊκής εντολής από τη μεγαλοθυμία των κομματικών αρχηγών-ηγεμόνων, που δυο-τρεις φορές την τετραετία επιτρέπουν στους βουλευτές τους να ψηφίσουν «κατά συνείδηση». Σαν να τους χαρίζουν αυτό που είναι ήδη δικαίωμά τους. Αλλά και χρέος τους.

Το κομματικό - πολιτικό μας σύστημα πρωτεύει εξακολουθητικά σε αναξιοπιστία, όπως πιστοποιούν οι έρευνες της κοινής γνώμης και η συνεχής διόγκωση του ποσοστού της αποχής. Για τα πρωτεία του αυτά δεν ευθύνεται μόνο η ευκολία με την οποία παράγει ανελλιπώς διαψεύσεις και απογοητεύσεις, αλλά και η οικειοθελής ή εκβιασμένη συμμόρφωση πολλών βουλευτών, ανεξαρτήτως χρώματος, στο μοντέλο της σποραδικής αρχηγικής παραχώρησης της «ψήφου κατά συνείδηση».

Η λαϊκή ψήφος τούς έστειλε στη Βουλή για να αντιπροσωπεύουν το έθνος στο σύνολό του, όχι την πελατειακή μερίδα τους. Και να το πράττουν αυτό με φρόνημα ελεύθερο και υπεύθυνο. Οχι αυτοϋποβιβαζόμενοι σε επιδεικτικά ενθουσιώδεις χειροκροτητές που επιχειρούν να βολέψουν με την αβουλία τους το διπλό άγχος τους: πώς να αποσπάσουν την ευμένεια του αρχηγού και πώς να πετύχουν την επανεκλογή τους.

Μια στο τόσο, κάποιος κυβερνητικός βουλευτής θυμάται την αλφαβήτα της πολιτικής και ασκεί κριτική στην κυβέρνησή του. Και βουνό να είναι το δίκιο του, δεν αποφεύγει τον πέλεκυ. Που του θυμίζει πέφτοντας ότι η εξουσία είναι η μόνη σοβαρή αξία, ο μόνος ιερός σκοπός. Ο δε αλάνθαστος αρχηγός, ένα προσκυνητέο τοτέμ.

(Ο Παντελής Μπουκάλας είναι δημοσιογράφος, συγγραφέας, μεταφραστής και ποιητής- Το άρθρο αποτελεί αναδημοσίευση από την εφημερίδα "Η Καθημερινή")