Το πρόβλημα με την υποψηφιότητα της Άννας Διαμαντοπούλου βρίσκεται στον πυρήνα των αντιλήψεών της, σχολιάζει ο Θόδωρος Μαργαρίτης.
Πρόκειται για τις πρώτες βολές εναντίον της Άννας Διαμαντοπούλου, λίγη ώρα αφού ανακοίνωσε την υποψηφιότητά της για τις εσωκομματικές εκλογές του ΠΑΣΟΚ.
Ο Θόδωρος Μαργαρίτης σημειώνει ότι η υποψηφιότητά της «μοιάζει με έκπληξη», επειδή η Άννα Διαμαντοπούλου δεν ανήκει στη νέα γενιά στελεχών, όπως και διότι έχει περάσει από πολλά αξιώματα στο παρελθόν.
Παράλληλα, το μέλος του Πολιτικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ σχολιάζει ότι η υποψήφια «δεν ήταν παρούσα» στα δύσκολα χρόνια του κόμματος και πως έχει «μόνο ένα πολύ σημαντικό κομματικό παρελθόν από την εποχή με τις “παχιές αγελάδες”».
Ωστόσο, υπογραμμίζει ότι «το πρόβλημα λοιπόν βρίσκεται στον πυρήνα των αντιλήψεων της υποψηφιότητας. Σε αυτή την άνευρη εκδοχή περί Κέντρου. Περσινά ξινά σταφύλια -θα έλεγα- από μία άλλη εποχή. Γιατί στις μέρες μας η εκδοχή του Κέντρου έχει χάσει κάθε γοητεία, εφόσον βιώνουμε σκληρές ταξικές κοινωνίες».
Το σχόλιο του Μαργαρίτη για την υποψηφιότητα της Διαμαντοπούλου
Η υποψηφιότητα της Άννας Διαμαντοπούλου για πρόεδρος στο ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ δεν ήταν αναμενόμενη. Η συγκεκριμένη πολιτικός δεν ανήκει στην νέα γενιά στελεχών. Έχει περάσει από πολλά αξιώματα στο παρελθόν και λογικά δεν θα είχε άλλες αξιώσεις. Άρα, μοιάζει με έκπληξη. Καταλαβαίνω τις αντιδράσεις πολλών φίλων επειδή δεν ήταν παρούσα στα δύσκολα χρόνια του ΠΑΣΟΚ, δεν ζούσε την καθημερινότητα του χώρου. (Αυτή που γνώρισα εγώ από τον Σεπτέμβρη του 2015). Έχει μόνο ένα πολύ σημαντικό κομματικό παρελθόν από την εποχή με τις “παχιές αγελάδες”. Αναγνωρίζω ότι έχει συγκροτημένη πολιτική αντίληψη. Έτσι η υποψηφιότητα αυτή θέτει το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ μπροστά σε σοβαρά διλήμματα στρατηγικής. Για τα οποία δεν χωράνε μισόλογα και φιοριτούρες. Ακούω το επιχείρημα περί «πρωθυπουργικού» προφίλ. Το ερώτημα είναι σε ποια πολιτική κατεύθυνση; Για παράδειγμα, η όποια κριτική της προς την ΝΔ είχε συνήθως διορθωτικό και συμπληρωματικό χαρακτήρα.
Το πρόβλημα λοιπόν βρίσκεται στον πυρήνα των αντιλήψεων της υποψηφιότητας. Σε αυτή την άνευρη εκδοχή περί Κέντρου. Περσινά ξινά σταφύλια -θα έλεγα- από μία άλλη εποχή. Γιατί στις μέρες μας η εκδοχή του Κέντρου έχει χάσει κάθε γοητεία, εφόσον βιώνουμε σκληρές ταξικές κοινωνίες. Η περίφημη θεωρία ότι η αναδιανομή εισοδήματος μπορεί να γίνει μόνο όταν μεγαλώσει η πίτα για όλους, έχει ακυρωθεί στη πράξη. Γιατί ακόμα και όταν μεγαλώνει η πίτα την “τρώνε” όλη, οι έχοντες και κατέχοντες. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Τα προβλήματα είναι επομένως αμείλικτα.
Η Κεντροαριστερά θα εκφράζει κοινωνικές πολιτικές ή θα εκφράζει θεωρήματα των κυρίαρχων οικονομικών ελίτ; Θα θέτει στο επίκεντρο τις κοινωνικές ανισότητες; Θα έχει συνείδηση κοινωνικού αντιπάλου ή θα παριστάνει την κοκκινοσκουφίτσα στο δάσος;
Θα ξεκαθαρίζει με σαφήνεια ότι δεν υπάρχει προοπτική κυβερνητικής συνεργασίας με την ΝΔ; Θα θυμηθεί το ιστορικό παρελθόν του ΠΑΣΟΚ που έφερε τις λαϊκές τάξεις στο προσκήνιο ή θα ταυτιστεί με το κοινωνικό ρήγμα του ΠΑΣΟΚ από εκείνες τις κυβερνητικές πολιτικές με τις οποίες έχασε τα λαϊκά στρώματα και την μεσαία τάξη;
Οι ανακοινώσεις της Α. Διαμαντοπούλου περιλαμβάνουν αναφορές σε αυτή την ατζέντα. Λογικό στην έναρξη μιας προεκλογικής εκστρατείας. Λογικό, όταν μιλάμε για τον /την επικεφαλής Σοσιαλιστικού κόμματος! Αλλά πόσο πειστικές μπορεί να είναι όταν τα πολιτικά αποτυπώματα προς αυτή την κατεύθυνση απουσίαζαν τόσο καιρό; Σχεδόν “κόντρα-ρόλος”. Το ζήτημα δεν είναι να μιλάς για τις ανισότητες χωρίς να μιλάς για τον καπιταλισμό. Δεν μπορεί η κριτική στον επιθετικό χρηματοπιστωτικό καπιταλισμό να ηχεί ως παραδοξότητα από το παρελθόν. Δεν μπορεί να μην αναφέρεσαι στις κυρίαρχες τάξεις. Τα φαινόμενα των ανισοτήτων δεν είναι καιρικά φαινόμενα. Είναι στοιχεία της ταξικής αντιπαράθεσης. Και από εκεί προκύπτει και η στρατηγική επιλογή για εναλλακτική λύση προς την κυβέρνηση της Δεξιάς. Εκτός αν θέλουμε να μιλάμε σαν να παίζουμε “τσάι με συμπάθεια”.
Στον Ευρωπαϊκό Νότο τα Σοσιαλιστικά κόμματα αναζητούν πιο προοδευτικές θέσεις. Στη χώρα μας έχουμε πάντως σοβαρή νεοφιλελεύθερη επίθεση. Αυτή είναι η περιβόητη “κανονικότητα”. Και εδώ δεν χωράνε συναινέσεις. Στη ζωή οι συγκρούσεις δεν είναι πάντα χρήσιμο πράγμα. Αλλά υπάρχουν φορές που χωρίς συγκρούσεις η πολιτική δεν έχει κανένα νόημα. Και τώρα είμαστε μπροστά σε μία τέτοια κατάσταση.
