Παρά την κατάσταση διάλυσης στον ΣΥΡΙΖΑ και τη σημαντική φθορά της κυβέρνησης, το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ δεν κερδίζει, ποιοτικά και ποσοτικά, τίποτα, σύμφωνα με όλες τις μετρήσεις που έχουν γίνει τις τελευταίες μέρες για λογαριασμό υποψήφιων για την προεδρία του κόμματος. Η μάχη για την ηγεσία είναι μάχη για 4 (Ανδρουλάκης, Δούκας, Γερουλάνος, Διαμαντοπούλου) με τις διαφορές μεταξύ τους μικρές ή και οριακές στον πρώτο γύρο και κανέναν να μην ξεπερνά, μέχρι στιγμής, το 25%.
Επομένως, όλα θα κριθούν στο δεύτερο γύρο με τον Νίκο Ανδρουλάκη να βρίσκεται σε μειονεκτική θέση από άποψη δυνητικών συμμαχιών και την συμμετοχή στην ψηφοφορία να έχει καθοριστική σημασία, καθώς ο Δούκας μπορεί να προσελκύσει ψηφοφόρους από αριστερά, η Διαμαντοπούλου από το κέντρο και την κεντροδεξιά, ενώ ο Γερουλάνος φαίνεται πως συνομιλεί με ένα νέο κοινό το οποίο έχει φέρει κοντά του με συστηματική προσπάθεια τα τελευταία δύο χρόνια.
Παρόλα αυτά, ο Νίκος Ανδρουλάκης διατηρεί την οργανωτική υπεροχή του έχοντας τον πιο συγκροτημένο κομματικό μηχανισμό από όλους τους υποψήφιους για την ηγεσία και αυτό μπορεί να αποδειχθεί σημαντικό τη μέρα που θα στηθούν οι κάλπες.
Ολοι οι επαγγελματίες του χώρου των δημοσκοπήσεων και της πολιτικής επιστήμης συμφωνούν ότι πολλά θα κριθούν στο debate το οποίο, εκτός μεγάλου απροόπτου, θα πραγματοποιηθεί τον Σεπτέμβριο. Για τον Ν. Ανδρουλάκη είναι η ευκαιρία του να πείσει ότι δικαιούται μια ακόμη ευκαιρία, για τον Χ. Δούκα να επαναλάβει την επιτυχία του στην τηλεοπτική αναμέτρηση απέναντι στον Κ. Μπακογιάννη πριν από τις εκλογές για τον Δήμο Αθηναίων, για τον Π. Γερουλάνο να αποδείξει ότι εκτός από συμπαθής και ενωτικός είναι επίσης πρωθυπουργίσιμος, για την Άννα Διαμαντοπούλου να ξανασυστηθεί στους σταθερούς ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ (508.000 στις ευρωεκλογές) που δεν είδαν θετικά την αποστασιοποίησή της από την ενεργό πολιτική την τελευταία δωδεκαετία.
Για την ώρα, η προεκλογική συνθήκη στο ΠΑΣΟΚ είναι πολιτικά αδιάφορη και ιδεολογικά νεφελώδης. Οι υποψήφιοι δίνουν βάρος στις περιοδείες και στην ενεργοποίηση των παραδοσιακών κομματικών αρμών, αξιοποιούν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ακολουθώντας την επικοινωνιακή τάση της εποχής και αποφεύγουν τον ριζοσπαστισμό σε όλα τα επίπεδα: Λόγου, προγραμματικών θέσεων-προτάσεων, ακτιβισμού, αυτοκριτικής, οράματος για τον πολιτικό τους χώρο και τη χώρα.
Με άλλα λόγια, χρησιμοποιούν παλιά εργαλεία απέναντι σε νέες προκλήσεις. Για παράδειγμα, όπως παλιά, δεν υπάρχει διαφάνεια σε σχέση με το κόστος και τους πόρους κάθε καμπάνιας, με αποτέλεσμα να διαδίδονται διάφορα, δίκαια ή άδικα, για επ αμοιβή εμφανίσεις σε περιφερειακά ΜΜΕ, εκδηλώσεις με «μαύρα» κοκ.
Ποιον προτιμούν στο Μέγαρο Μαξίμου; Εννοείται πως θα αποφύγουν οποιαδήποτε ανάμειξη στα εσωκομματικά του ΠΑΣΟΚ και όταν ρωτηθεί ο Κ. Μητσοτάκης στη συνέντευξη Τύπου που θα δώσει στην ΔΕΘ θα φανεί εξαιρετικά προσεκτικός προκειμένου να μην διαφανεί η διάθεσή του. Από συζητήσεις με κυβερνητικά στελέχη και βουλευτές της ΝΔ προκύπτει αυτό που υπαγορεύεται από τους κανόνες της κοινής λογικής, ότι στο επιτελείο του πρωθυπουργού δεν θα ήθελαν κάποια μεγάλη αλλαγή στο ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ που θα μπορούσε να σηματοδοτήσει επανεκκίνηση.
Ποιον προτιμούν στην Κουμουνδούρου; Η απάντηση είναι διαφορετική από εκείνη που αντιστοιχεί στην ερώτηση ποιον προτιμούν στον ΣΥΡΙΖΑ. Είναι εύλογο ότι ο αντικασσελακικός ΣΥΡΙΖΑ επενδύει στον Χάρη Δούκα λόγω της καλής συνεργασίας του με τον Κ. Ζαχαριάδη πριν και μετά τις αυτοδιοικητικές εκλογές. Είναι αυταπόδεικτο ότι θεωρούν την Αννα Διαμαντοπούλου πολύ μακρινή, πολιτικά και ψυχικά, και στο σημείο αυτό τελειώνουν τα προφανή και αρχίζουν τα εικαζόμενα που συνδέονται με μη ορατά δεδομένα.
Το βέβαιο είναι ότι η μεταβατική περίοδος την οποία διανύει το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ δεν έχει τίποτα συναρπαστικό. Δεν υπάρχει τοξικότητα αλλά δεν υπάρχει και κάτι που να δείχνει επίγνωση της ιστορικότητας της συγκυρίας και ετοιμότητα για μια αποτελεσματική σοσιαλδημοκρατική απάντηση στα διακυβεύματα του ορατού μέλλοντος. Οσοι βλέπουν το ποτήρι μισογεμάτο θα πουν ότι «τίποτα δεν έχει τελειώσει μέχρι να τραγουδήσει η χοντρή κυρία» και όσοι το βλέπουν μισοάδειο θα απαντήσουν ότι δεν παρακολουθούμε μια μεγαλειώδη όπερα αλλά ένα remake ταινίας που δεν είχε κόψει πολλά εισιτήρια.
