Ελλάδα

Ο Αύγουστος Κορτώ παντρεύεται τον σύντροφό του, η δημοσίευση της αγγελίας γάμου

Ο Αύγουστος Κορτώ παντρεύεται τον σύντροφό του, η δημοσίευση της αγγελίας γάμου
Την αγγελία του γάμου του με τον σύντροφό του ανέβασε στο facebook ο Αύγουστος Κορτώ.

Ο συγγραφέας αναμένεται να παντρευτεί τον σύντροφό του στο δημαρχείου της Αθήνας και ο ίδιος ανέβασε στον προσωπικό του λογαριασμό την αγγελία του γάμου του.

Κατά τη διάρκεια της ψήφισης του νομοσχεδίου ο συγγραφέας είχε αναρτήσει κοινή τους φωτογραφία, στην οποία πόζαραν με φόντο το περιστύλιο της Βουλής και έγραψε στη λεζάντα της ανάρτησης: «Marry me».

Υπενθυμίζεται ότι ο συγγραφέας με τον σύντροφό του ήταν από τα πρώτα ομόφυλα ζευγάρια, που υπέγραψαν το σύμφωνο συμβίωσης, τον Ιανουάριο του 2016.

{https://www.facebook.com/photo?fbid=10160212896144952&set=a.10150315201779952}

Πριν από λίγες ημέρες, ο Αύγουστος Κορτώ είχε γράψει σε ανάρτησή του στο Facebook: «Εδώ και χρόνια, έχω πληρώσει το δημόσιο μοίρασμα της ζωής μου με αμέτρητες επιθέσεις κάθε είδους.

Έχω διαβάσει ότι “διαφημίζω την ανωμαλία μου” κι ως εκ τούτου “κάνω κακό σε αναποφάσιστους νέους”. Ότι τα είκοσι χρόνια της κοινής μου ζωής με τον Τάσο είναι “ετεροκανονικά” – δηλαδή συντηρητικά, κι ανάξια λόγου. Έχω διαβάσει μέχρι ότι αποπειράθηκα να αυτοκτονήσω για να τραβήξω την προσοχή – ότι κι η διπολική διαταραχή είναι επινόηση: πηγαίνω σε γιατρό είκοσι χρόνια και παίρνω φάρμακα με μόνο κίνητρο τα λάικ.

Δεν τα αναφέρω όλα αυτά επειδή με πληγώνουν: άνθρωποι που δεν καταλαβαίνουν τίποτα για σένα δεν έχουν τη δυνατότητα να σε πονέσουν: μισούν έναν άγνωστο, έναν ξένο.

Γιατί μιλώ για τις χαρές και τα σκοτάδια μου; Αφενός, γιατί είμαστε λίγοι: τα μέλη της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας που αξιοποιούν τον δημόσιο λόγο τους για να εξανθρωπιστεί η κοινωνία είναι ελάχιστα. Κι όσο για τα ψυχικά νοσήματα, οι ασθενείς που μιλούν για την αρρώστια τους ανοιχτά μετριούνται στα δάχτυλα ενός χεριού.

Δεν κατηγορώ κανέναν: το πώς πορεύεσαι στη ζωή σου, το μέγεθος της έκθεσης που αντέχεις, είναι ζητήματα αυστηρώς προσωπικά κι αδιαπραγμάτευτα.

Όμως μιλώ και για έναν άλλο λόγο: για εκείνο το παιδί των δεκαπέντε χρόνων που δεν είχε σε ποιον ν’ ανοίξει την καρδιά του, σε ποιον να μιλήσει για την κόλαση που ζούσε η μάνα του, και για την αβάσταχτη μοναξιά της καρδιάς του.

Όποιος νομίζει ότι χαϊδεύω τους αναγνώστες μου, ή την εικόνα μου, δεν έχει καταλάβει το βασικό: ότι η ελευθερία κατακτιέται με τη γροθιά».