Η Ελληνική γλώσσα άφησε ανεξίτηλη την «σφραγίδα» της πάνω στην Λατινική. Και δι’ αυτής, πάνω στις Νεοκλασικές όπως και πάνω στις Γερμανικές και στις Σλαβικές γλώσσες. Επίσης, η Ελληνική Γλώσσα υπήρξε όχι μόνο το μέσο επικοινωνίας ενός Λαού ή και ενός Έθνους γενικότερα, αλλά πρωτίστως το όργανο διαμόρφωσης της Παιδείας, η οποία βρίσκεται στον πυρήνα του Ελληνικού Πολιτισμού. Επέκεινα, αυτή η Παιδεία ολοκληρώθηκε με την προσθήκη των «ακρογωνιαίων λίθων» της, ήτοι της Επιστήμης και της Φιλοσοφίας.
Τέλος για εμάς, τους Έλληνες –και δη διαχρονικώς- η Ελληνική Γλώσσα υπήρξε, κατά τις μαρτυρίες τόσο του Ηροδότου όσο και, κυρίως, του Θουκυδίδη, η «αντηρίδα» πάνω στην οποία στηρίχθηκε, από την εποχή του Τρωικού Πολέμου, η δημιουργία του Έθνους των Ελλήνων. Ας θυμηθούμε εδώ τους στίχους του Οδυσσέα Ελύτη από το «Ἄξιον Ἐστί» (Ενότητα «Τα Πάθη»):
«Τή γλώσσα μοῦ ἔδωσαν ἑλληνική.
το σπίτι φτωχικό στίς ἀμμουδιές τοῦ Ὁμήρου.
Μονάχη ἔγνοια ἡ γλώσσα μου στίς ἀμμουδιές τοῦ Ὁμήρου».
Δείτε την ομιλία
https://www.youtube.com/watch?v=klxcHsDf2fE
