Μπορεί το Μέγαρο Μαξίμου να ευελπιστεί πως η επετειακή εκδήλωση της προσεχούς Παρασκευής για τον εορτασμό των 50 χρόνων από την ίδρυση της ΝΔ, θα λειτουργήσει ως «βαλβίδα αποσυμπίεσης» του εσωκομματικού κλίματος μετά την ψυχρολουσία του 28% των ευρωεκλογών, οι εστίες της εσωκομματικής αναταραχής παραμένουν ωστόσο ενεργές στο κυβερνών κόμμα.
Η πρώτη αφορά στην λεγόμενη «λαϊκή δεξιά» που αμφισβητεί πτυχές της κυβερνητικής πολιτικής και εξακολουθεί να προβάλλει το αίτημα για «επιστροφή στις ρίζες» όχι μόνο συμβολικά- με εκδηλώσεις όπως η επερχόμενη έξω από το νεοκλασικό της Ρηγίλλης που αποτέλεσε την ιστορική έδρα του κόμματος- αλλά με αλλαγή πολιτικής στο πεδίο των κοινωνικών θεμάτων.
Η αδυναμία αντιμετώπισης της ακρίβειας, τα «κόκκινα δάνεια» στα οποία αφορά και η ερώτηση των «11» που έγιναν «10» μετά την διαγραφή του Μάριου Σαλμά, οι τραπεζικές πρακτικές όπως η μεγάλη διαφορά στα επιτόκια και οι υπερβολικές προμήθειες, τα ζητήματα του αγροτικού τομέα, συνιστούν κοινωνικά ζητήματα που συνθέτουν μια ατζέντα που βρίσκεται στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος περισσότερων από 20 γαλάζιων βουλευτών οι οποίοι επιμένουν πως όχι μόνο θα συνεχίσουν την κατάθεση ερωτήσεων, αλλά και ότι τέτοιου είδους πρωτοβουλίες βοηθούν στην βελτίωση της κυβερνητικής πολιτικής.
Χαρακτηριστική είναι η επισήμανση του Νικήτα Κακλαμάνη ότι «η ερώτηση των «11» είναι η πρώτη, αλλά δεν θα είναι η τελευταία και ότι στόχος είναι με στοιχεία να ξυπνήσουμε την κυβέρνηση και να δει για συγκεκριμένα κοινωνικά θέματα την παρέμβαση που πρέπει να κάνει ή ακόμη και διορθωτικές νομοθετικές κινήσεις».
Ο Ευρυπίδης Στυλιανίδης ξεκαθαρίζει πως όταν βλέπουμε ζητήματα ταυτοτικά που αφορούν πολλούς και υπηρετούν αξίες της παράταξης θα τα αναδεικνύουμε, ενώ ο Βασίλης Γιόγιακας έχει τονίσει ότι οι βουλευτές εισπράττουν σε καθημερινή βάση τους προβληματισμούς της κοινωνίας και έχουν υποχρέωση να τους μεταφέρουν στην κυβέρνηση για να επιλύουμε σημαντικά προβλήματα.
Από την πλευρά του ο Μάξιμος Χαρακόπουλος έθεσε και εφτά συγκεκριμένα ερωτήματα και στο κυβερνητικό κλιμάκιο που βρέθηκε προ ημερών στη Λάρισα για τον απολογισμό της πορείας αποκατάστασης μετά τον Ντάνιελ, ενώ ο Γιώργος Βλάχος ήδη από τη θερμή συνεδρίαση του Ιουνίου έχει προειδοποιήσει να μην τον θεωρούν δεδομένο σε πρωτοβουλίες που δεν συμφωνεί.
«Δεξιά στροφή»
Δεύτερο πεδίο εσωκομματικών τριβών αποτελεί η πίεση για «δεξιά στροφή» που εκφράζεται από γαλάζιους βουλευτές με το βλέμμα στις διαρροές προς κόμματα δεξιότερα της ΝΔ στην Ελλάδα. Στον πυρήνα αυτής της πίεσης βρίσκεται η φιλελεύθερη κοινωνική ατζέντα Μητσοτάκη που ο νόμος για την ισότητα στον πολιτική γάμο δείχνει να συνιστά το κύκνειο άσμα της.
Το Μέγαρο Μαξίμου προβαίνει έκτοτε σε ολοένα και περισσότερες υποχωρήσεις έναντι της πιο συντηρητικής πτέρυγας του κόμματος, ενώ παράλληλα φέρνει στην πρώτη γραμμή της κυβερνητικής πολιτικής και μία ατζέντα που κατεξοχήν απευθύνεται σε αυτό το ακροατήριο. Από τις φρεγάτες μέχρι τον φράχτη του Έβρου και φυσικά μία λογική αυστηροποίησης των ποινών για τα πάντα ως απάντηση ακόμη και στα πιο σύνθετα ζητήματα όπως αυτό που αφορά στην παραβατικότητα των ανηλίκων.
Ελληνοτουρκικά
Τρίτη εστία είναι τα ελληνοτουρκικά, ειδικά μετά την συνάντηση Μητσοτάκη- Ερντογάν στην Νέα Υόρκη και την αίσθηση που δημιουργήθηκε από τις μετέπειτα δηλώσεις των δύο ηγετών ότι επίκειται έναρξη διερευνητικών συνομιλιών σε επίπεδο ΥΠΕΞ για την δυνατότητα να προχωρήσει η συζήτηση για καθορισμό θαλάσσιων ζωνών.
Μία τέτοια προοπτική είναι σαφές ότι θέτει σε συναγερμό σημαντικό τμήμα στελεχών της ΝΔ και πρωτίστως τους δύο πρώην πρωθυπουργούς, Αντώνη Σαμαρά και Κώστα Καραμανλή οι απόψεις των οποίων σε ότι αφορά τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, βρίσκονται κοντά έστω και αν τις διατυπώνουν σε διαφορετικούς τόνους.
Ο Αντώνης Σαμαράς που είχε διαφωνήσει και με την περσινή επίσκεψη Ερντογάν στην Αθήνα, είχε καλέσει κατά την ομιλία του τον περασμένο Ιούλιο στο Πολεμικό Μουσείο, τον πρωθυπουργό «να αποφασίσει, άμεσα, την αλλαγή της ακολουθούμενης εξωτερικής πολιτικής, να επιστρέψει στις ιστορικές παρακαταθήκες της παράταξης, να αναθεωρήσει πλήρως την …’Φιλία’ με την Τουρκία, καθιστώντας σαφές στην πράξη ότι δεν εκβιαζόμαστε, δεν απειλούμαστε και δεν φοβόμαστε». Και μάλιστα είχε προσθέσει ότι «δεν υπάρχει καμία περίπτωση νέας εθνικής υποχώρησης και ταπείνωσης, με «Πρέσπες του Αιγαίου».
Από την πλευρά του ο Κώστας Καραμανλής είχε υποστηρίξει ότι η όποια συγκυριακή ύφεση στην ρητορική και τις έμπρακτες προκλήσεις, υπαγορευόμενη από πρόσκαιρες σκοπιμότητες, δεν πρέπει να συσκοτίζουν την αλήθεια, ότι δηλαδή η Τουρκία έχει ξεκάθαρο αναθεωρητικό σχέδιο για την περιοχή και ευθέως απειλεί την Ελλάδα και την Κύπρο, ενώ είχε προσθέσει πως είναι «αδύνατη και αδιανόητη η σύναψη συνυποσχετικού που θα κρύβει τεχνηέντως και εκ του πονηρού, υπό το πρόσχημα της προσφυγής στο ΔΔ της Χάγης για την οριοθέτηση της ΑΟΖ και της υφαλοκρηπίδας, την εκχώρηση με ασαφείς και διπλωματικά ευρηματικές διατυπώσεις, δικαιώματος στο ΔΔ να αποφανθεί περί του εύρους των χωρικών υδάτων ή ακόμα και της εδαφικής κυριαρχίας νήσων και βραχονησίδων».
