Κατάληξη του άρθρου που υπογράφει ο Στέφανος Κασσελάκης στο Ντοκουμέντο της περασμένης Κυριακής: «Η μεγαλύτερη τιμή είναι να είσαι στρατιώτης μέσα σε έναν κόσμο που αγωνίζεται να κάνει τη ζωή του καλύτερη».
Λέει κι άλλα πολλά βέβαια στο εν λόγω άρθρο. Για το πώς δεν πρόκειται να πληγώσει κι άλλο τον πληγωμένο κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ, διεκδικώντας στα δικαστήρια το δίκιο του, παρά το ότι αυτό είναι βουνό. Το πιστοποιούν έγκριτοι συνταγματολόγοι. Για το πώς «δεν άφησε τη ζωή του» για να κάνει άλλο κόμμα, αλλά για να μεγαλώσει τον ΣΥΡΙΖΑ, που παρεμπιπτόντως -οι «άλλοι» φταίνε- τον άφησε με 360.000 ψήφους λιγότερους. Για το πώς έχει υποστεί, όπως ο Τσίπρας, «ενδογενείς αντιστάσεις». Και εν τέλει για το πώς βλέπει τον εαυτό του: Ως απλό στρατιώτη.
Το κύριο δεν είναι βέβαια ΤΙ λέει, αν και αξίζει τον κόπο να τα διαβάσει κανείς. Είναι ΠΩΣ τα λέει. Αποπνέει ενωτική τρυφερότητα το εν λόγω άρθρο. Γαλήνη μετά την τρικυμία. Εξαφανίστηκαν οι σακούλες, οι κουκούλες, τα πραξικοπήματα, οι εκτροπές, οι εσωτερικοί εχθροί, οι αποστάτες, ακόμα και η τρισκατάρατη υπονόμευση. Εξαερώθηκε και ο κακός Τσίπρας, που αντικαταστάθηκε από τον αναντικατάστατο ηγέτη Τσίπρα. Και αγλαΐζουν το όλο πόνημα εκφράσεις όπως ριζοσπαστική αριστερά, μεγάλος ΣΥΡΙΖΑ, μεγάλη προοδευτική παράταξη. Χαμηλοί τόνοι εν γένει, ενότητα και πάλι ενότητα. Και κυρίως σεμνότητα και πάλι σεμνότητα. Έως απλού στρατιώτη.
Εννοείται, ότι απλό στρατιώτη με τόσα βίντεο, φωτογραφίες, τικ τοκ, λήψεις προσωπικών στιγμών, σέλφις και τα συμπαρομαρτούντα, με τόση εν γένει δημοσιότητα δε γνώρισε ο κόσμος. Εκτός ίσως από τον καλό στρατιώτη Σβέικ, που χρειάστηκε όμως τη συγγραφική δεινότητα του Γιάροσλαβ Χάσεκ για να γίνει παγκόσμια γνωστός. Άντε και τον οπλίτη Ράιαν, που κι αυτός χρειάστηκε τον Σπίλμπεργκ για να γίνει διάσημος ανά τον κόσμο.
Ο δικός μας Στέφανος όμως έγινε διάσημος ως απλός στρατιώτης από μόνος του. Κι αυτό γιατί άνοιξε τα φύλλα της καρδιά του και τις πόρτες των σπιτιών του και τους ισολογισμούς των εταιριών του και τα έσχες του γενικώς, υλικά και πνευματικά, στο φιλοθεάμον κοινό. Ποιος φαντάρος μπορεί να το κάνει αυτό, ακόμα κι αν έχει στο πλευρό του τον Θεό του πολέμου -τον Άρη αυτοπροσώπως; Κανείς φυσικά.
Ο δικός μας Στέφανος υπήρξε επίσης ο μόνος απλός στρατιώτης, που έκανε τους στρατηγούς του αλατιού. Βαρόνοι, νομενκλατούρες, επιτελεία, έχουν υποστεί τη σκληρότητα της αρβύλας του. Καθαίρεσε τον επικεφαλής της επιμελητείας -τον Θύμιο. Τον επικεφαλής του επιτελείου -τον Σωκράτη. Τον επικεφαλής των Drones -τον Παύλο. Τους επικεφαλής εν γένει, δίνοντας τη διοίκηση του στρατεύματος στους απλούς φαντάρους. Στο δικό του ΣΥΡΙΖΑ αυτός είναι ο πρώτος τη τάξει φαντάρος, που συναλλάσσεται αδιαμεσολάβητα με την τάξη των φαντάρων! Με τον οπλίτη Αντώναρο στο κέντρο της.
Ως εκ τούτου μπορεί, ως φαντάρος μεταξύ φαντάρων, να χαρακτηρίζει τον ΣΥΡΙΖΑ με μια λέξη: Εγώ! Μπορεί επίσης, με το κύρος της πρώτης γραμμής, να χαρακτηρίζει το ΝΑΤΟ ιερή αμυντική συμμαχία. Και μπορεί τέλος να ελίσσεται ανάμεσα στο ΣΥΣΥΑΡ και τον ΣΥΡΙΖΑ, ανάμεσα στο Πάμε σε Μομφή και το Πραξικόπημα, ανάμεσα σε κουκούλες και αγαπούλες, με τη δεξιότητα έμπειρου στρατιώτη. Που ξέρει πότε να πυροβολεί, πότε να κρύβεται, πότε να καταφεύγει σε παραλλαγές και πότε σε καταφύγια.
Με όλα αυτά οφείλουμε να σταθούμε κλαρίνο μπροστά στον οπλίτη Στέφανο. Υπενθυμίζοντάς του απλώς, ότι η θητεία κάποια στιγμή τελειώνει. Και ο στρατιώτης, όσο διάσημος κι αν είναι, απολύεται. Και πάει σπίτι του…
