Ο Μαρκουλάκης αναφέρει μια περίοδο, το 2007, που περιελάμβανε ήττες και «μικρούς θανάτους», όπως τους χαρακτηρίζει που τον έριξαν κάτω, μετά τον χωρισμό του, με όσα είχαν συμβεί με το θέατρο «Χώρα», με το κόψιμο του «Γιούγκερμαν» και τον οδήγησαν να ψάχνει να βρει τον εαυτό του.
Οι φίλοι του ήταν καθοριστικοί ώστε να αναζητήσει βοήθεια σε ειδικό και να πάρει φάρμακα, αφού ήταν με διαγνωσμένη κατάθλιψη, αλλά σταδιακά άρχισε να βρίσκει τον εαυτό του και να φτιάχνουν τα πράγματα.
Όπως αναφέρει ο ηθοποιός, μετά τα 40 του βρίσκεται στην καλύτερη περίοδο της ζωής του, πλησιάζοντας όλο και περισσότερο σε αυτό που αισθάνεται ότι είναι πραγματικά, αν και, όπως τονίζει, «τα πάντα κρίνονται στο νεκροκρέβατο».
Ο ηθοποιός καταλήγει λέγοντας ότι πέρα από το σύμπλεγμα να τον αγαπούν και να τον θαυμάζουν θεωρεί ότι δεν έχει δαίμονες, ενώ το ότι συχνά αισθάνεται «πολύ μαύρος» δεν τον ωθεί στο να βυθιστεί εκ νέου.
