Ο εφιάλτης της ενδοοικογενειακής βίας έχει απλωθεί πάνω από την κοινωνία μας και καθημερινά βλέπουν το φως της δημοσιότητας σοκαριστικές ιστορίες και περιστατικά γυναικών που ζουν την φρίκη των ξυλοδαρμών και της κακομεταχείρισης από τους συντρόφους τους.
Οι καταγγελίες για περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας πληθαίνουν αποτυπώνοτας μία ζοφερή πραγματικότητα, που διαδραματίζεται πίσω από κλειστές πόρτες και με κλειστά στόματα. Για κάθε θύμα άγριου ξυλοδαρμού που βρίσκει τη δύναμη και επικοινωνεί με τις Αρχές, αντιστοιχούν, σύμφωνα με τους ερευνητές, αρκετά «αόρατα» θύματα, που δεν αποκαλύπτουν, κάτω από τη «σκιά» του φόβου, ποτέ τη φρίκη που βιώνουν. Γυναίκες που δεν καταγράφονται ούτε στις στατιστικές, ούτε στις γραμμές τηλεφωνικής στήριξης, ούτε στα συμβουλευτικά κέντρα, και όμως ο αριθμός τους συνεχίζει να αυξάνεται.
«Γλίτωσα από δολοφονία, δύναμη να αντισταθώ το ουρλιαχτό του παιδιού μου»
Μια γυναίκα που βίωσε πρωτοφανή μαρτύρια στα χέρια του συζύγου της που την καταχέριαζε και την χτύπαγε με όλη του τη δύναμη, βρήκε τη δύναμη να ξεφύγει και να σωθεί. Η μαρτυρία της και τα όσα εξιστορεί στην κάμερα της ΕΡΤ καθηλώνουν. Για εκείνη ο σύντροφό της ήταν ο απόλυτος εφιάλτης. Τα χτυπήματα και οι μπουνιές ήταν η καθημερινότητά της.
«Ξεκίνησε από την ψυχολογική, τη λεκτική και συμπληρωματικά μετά ήρθε και η σωματική σε σημείο που εγώ πήγα να χάσω το παιδί μου και κορυφώθηκαν σε τέτοιο σημείο που γλίτωσα από δολοφονία».
«Με είχε σπρώξει με το παιδί από τις σκάλες ενώ το είχα στην αγκαλιά μου, ενώ το θήλαζα έχει τύχει να μου δίνει μπουνιές στην πλάτη. Δυο χρόνια μετά την έναρξη της κακοποιητικής συμπεριφοράς του πια, τα πράγματα είναι εμφανή. Εγώ είμαι αιμόφυρτη, χρειάζομαι περίθαλψη και τότε πλέον καταγγέλλω. Καλώ την αστυνομία, εκείνος το βάζει στα πόδια προκειμένου να μην τον πιάσουν, πριν φύγει μου λέει “θα σε σκοτώσω εάν μιλήσεις”».
Όπως αναφέρει το θύμα κακοποίησης «τα περιστατικά δυναμιτίστηκαν. Ερχόταν με την δικαιολογία της επικοινωνίας με το παιδί γιατί το ποινικό δικαστήριο δικάστηκε πέντε χρόνια μετά από το περιστατικό. Σε αυτό το διάστημα το δικαστήριο του έδωσε δικαίωμα επικοινωνίας με το παιδί, δεν με προστατέψανε προκειμένου να μην έρχεται σε επαφή μαζί μου». Στην ερώτηση αν χτυπούσε και το παιδί η γυναίκα απαντά: «ναι, όταν άρχισε η δικαστική επικοινωνία και το έπαιρνε, το παιδί γυρνούσε με σημάδια τα οποία δεν ερμήνευσα αρχικά έτσι. Νόμιζα ότι κάπου χτύπησε, το παιδί ήταν μικρό, ο λόγος του δεν ήταν ακόμα οργανωμένος προκειμένου να μου πει τι συμβαίνει, χτυπιόταν, ούρλιαζε, δεν ήθελε να πάει».
Όπως λέει «τα πρώτα χρόνια ήμουν τρομοκρατημένη. Όταν όμως έγινε το περιστατικό με το παιδί, είπα δεν με νοιάζει τίποτα. Πάτησα στα πόδια μου. Η ψυχολογική βία σε σχέση με το παιδί και ο κίνδυνος του τι θα περάσει τα φέρνω στη μνήμη μου και δεν… ».
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
