Η περιγραφή του Ιωάννη Φιλιππόπουλου, που σίγουρα δεν αποδίδει το πλήρες μέγεθος της φρίκης, είναι σοκαριστική. Ο κ. Φιλιππόπουλος στην εθνική τραγωδία της 23ης Ιουλίου 2018 έχασε τα δίδυμα κοριτσάκια του, τη μητέρα και τον πατέρα του. Κάηκαν αγκαλιασμένοι, στη μέση τα 9χρονια αγγελούδια και απέξω οι παππούδες τους να τα προστατεύουν.
«Η μανούλα μου από κάτω, τα κοριτσάκια μου ανάμεσα και πατέρας μου από πάνω. Έκαναν χειρουργεία για να τους ξεκολλήσουν. Και σαν να μην έφτανε αυτό, ξανακάναμε δεύτερη κηδεία γιατί βρέθηκαν τα πόδια της μητέρας μου. Μου έδωσαν τους γονείς μου για ταφή ,αλλά δεν μου έδιναν τα παιδιά, γιατί δεν μπόρεσαν να τα ξεχωρίσουμε και το κάναμε με βάση τα εκμαγεία από τα μασελάκια που είχε κρατήσει η γυναίκα μου. Τα παιδιά που γέννησα, τα είδα χωρίς μάτια. Ζήτησα να σφραγίσουν τα φέρετρα τους και τελευταία μου επιθυμία δεν άφησα κανέναν κατέβασα εγώ στον τάφο τα φέρετρα των παιδιών μου. Μου είπαν ότι τα κορίτσια πέθαναν νωρίτερα γιατί είχαν πιο μικρά πνευμόνια. Και οι γονείς μου πέθαναν μετά. Αγκαλιάστηκαν όλοι μαζί, τους κύκλωσε η φωτιά και αυτό ήταν» είπε ο μάρτυρας και τα λόγια του στο ακροατήριο αντηχούσαν σα σκηνή από αρχαία τραγωδία.
Ο κ. Φιλιππόπουλος εξαπέλυσε πυρά κατά των κρατικών αρχών, που όπως είπε «δεν έκαναν καθόλου τη δουλειά τους». Εντελώς λανθασμένα η Τροχαία εξέτρεπε τα αυτοκίνητα που επέστρεφαν από Νέα Μάκρη προς Αθήνα, μέσα στο Μάτι, με αποτέλεσμα να εγκλωβιστούν στη φωτιά. Αυτό ακριβώς συνέβη και στην οικογένειά του.
«Δεν είχαν καμία σχέση με το Μάτι. Στο δρόμο για την επιστροφή προς Νέα Μάκρη τους έστειλαν στο Μάτι και κάηκαν. Αν είχαν κινηθεί τα αυτοκίνητα πίσω από την Μαραθώνος θα ήταν ζωντανοί. Εγώ δεν ξέρω από επιχείρηση και μορφολογία εδάφους, χασάπης είμαι. Τόσο στενοί δρόμοι και να στέλνεις εκεί τους ανθρώπους... Και εγώ πρέπει όλο αυτό να το ανεχτώ, να ζήσω με αυτό που δεν ζεις και να ακούω ότι έχω δείξει τεράστιο σεβασμό σε οποιονδήποτε ακόμα και αν δεν αξίζει. Όταν όλος ο κόσμος φεύγει για διακοπές εγώ πάω στο νεκροταφείο. Μου στέρησαν τις αγκαλιές των παιδιών μου» είπε συγκλονίζοντας άπαντες ο μάρτυρας, περιγράφοντας τις προσπάθειές του να βρει τους συγγενείς του μετά το τηλεφώνημα της μητέρας του ότι τους κύκλωσε η φωτιά.
«Γύριζα από τη δουλειά, είχε πάρει η μαμά μου την αδερφή μου και της είπε ότι τους κύκλωσε η φωτιά. Πήγα με το μηχανάκι να τους βρω. Σε όλη τη διαδρομή υπήρχε ένα μπλόκο στη διασταύρωση της Ραφήνας. Πυροσβεστικά, αστυνομία, δεν υπήρχε τίποτα. Υπήρχε μονάχα η φωτιά ο καπνός και η Μαραθώνος πεντακάθαρη. Πήγα μέχρι το λιμάνι της Ραφήνας, έψαχνα, τίποτα. Μετά πήραμε σβάρνα τα νοσοκομεία. Τίποτα...Το επόμενο πρωινό μου είπαν να πάω στο Γουδή να δώσω δείγμα για τεστ dna. Μίλησα σε όλα τα κανάλια . Την μεθεπόμενη μέρα πήγα στο οικόπεδο Φράγκου και είδα απ' έξω το αυτοκίνητο του πατέρα μου» περιέγραψε ο κ. Φιλιππόπουλος.
«Άφησα το παιδί μου πεθαμένο στη θάλασσα»
Τραγική φιγούρα και η Αθηνά Μουτάφη που στη φονική πυρκαγιά έχασε το γιο της Βίκτωρα από πνιγμό. Βρισκόταν μεσοπέλαγα με το γιο της και την κόρη της για να σωθούν από τη μανία της φωτιάς. Ο γιος της δεν άντεξε και η κ. Μουτάφη αναγκάστηκε να τον αφήσει πνιγμένο να χαθεί στο νερό, για να σώσει την κόρη της.
«Παρακαλούσα τα παιδιά να είναι ο ένας δίπλα στον άλλον. Ο Βίκτορας καταλάβαινε ότι δεν ήθελε να μας επιβαρύνει. Πήγαινα δίπλα του και μου έλεγε "μαμά φύγε"...
Μετά από δύο τρία κύματα μεγάλα είδα το παιδί μπρούμυτα να επιπλέει. Το γύρισα ανάσκελα το παιδί, είχε φύγει από τη ζωή, το θέαμα ήταν αποκρουστικό. Η Βάσια ήθελε να τον πάρουμε μαζί, εγώ δεν ήξερα τι να κάνω» είπε η τραγική μητέρα για το μεγαλύτερο εφιάλτη της ζωής της.
«Ο χειρότερος εφιάλτης κάθε γονέα να δει το παιδί του πεθαμένο, αναγκάστηκα να το αφήσω στη θάλασσα πεθαμένο. Είμαι η μοναδική μητέρα που είδα το παιδί μου να χάνεται αργά και βασανιστικά και να πρέπει να το αφήσω πεθαμένο μες στη θάλασσα, δεν είχα άλλη επιλογή. Επέλεγα να πάω στο άλλο παιδί που ήταν ζωντανό. Ήταν σε πανικό. Τα κύματα ήταν πολύ μεγάλα. Παρακάλαγα τη Βάσια να μην εγκαταλείψει κι εκείνη εμένα. Έβγαλα το στηθόδεσμο και έδεσα τα χέρια μας για να μην την χάσω» αφηγήθηκε η μάρτυρας που κατηγόρησε τον κρατικό μηχανισμό για παντελή απουσία.
«Δεν υπήρχε τίποτα. Ούτε εναέριο, ούτε βρακάκι. Ήμασταν στον ωκεανό μόνοι μας. Ακούσαμε φωνές από άλλους ανθρώπους. Φωνάζαμε "εδώ, εδώ"...συναντηθήκαμε μαζί τους, πορευτήκαμε μαζί στην τύχη, μας καθοδηγούσαν. Ερχόντουσαν πτώματα από γυναίκες πάνω μας. Κάποια στιγμή βλέπαμε στον ουρανό αεροπλάνα. Νομίζαμε ότι ήταν ελικόπτερα... Φωνάζαμε "εδώ, εδώ"... Κατάλαβα ότι δεν ήταν για εμάς, αλλά αεροπλάνα της γραμμής» ανέφερε η γυναίκα που σώθηκε μαζί με την κόρη της χάρη σε ιδιώτες ψαράδες.
«Είδαμε ψαροκάικο, μας έβαλαν μέσα, μόλις έβαλα το παιδί μου στο ψαροκάικο, δεν ένιωσα χαρά. Δεν με ενδιέφερε που σώθηκαν. Ήθελα να πεθάνω εκεί μέσα. Καμία αίσθηση χαράς. Πήγαμε στη Ραφήνα. Ένας άνθρωπος στο καΐκι πέθανε. Μας έβγαλαν στο λιμάνι της Ραφήνας γυμνές, ξυπόλητες. Μας πήραν τα ονόματά μας. Και μας εγκατέλειψαν. Ούτε αν θέλουμε κάτι, να ειδοποιήσουμε τους δικούς μας, τίποτα. 8 μέρες μετά βρέθηκε μετά ο Βίκτορας. Το παιδί μου το έθαψα στις 4 Αυγούστου σφραγισμένο, γιατί ήταν σε αποσύνθεση. Ο κρατικός μηχανισμός το μόνο που έκανε καλά, ήταν να μην κάνει τίποτα. Και δεν είμαι καθόλου υπερβολική, επειδή έχασα το παιδί μου. Είναι όπως σας τα λέω. Αν τα έκαναν σωστά, ούτε ο Φωστιέρης θα έτρωγε δύο χρόνια για παραποίηση στοιχείων, ούτε ο Ματθαιόπουλος για εκβιασμό σε βάρος του Λιότσου» δήλωσε η κ. Μουτάφη καταλογίζοντας ευθύνες στους κρατικούς αξιωματούχους.
«Έχω το παιδί μου αφημένο και πεθαμένο. Να μας λυτρώσετε από τον πόνο. Μόνο εσείς μπορείτε να το κάνετε αυτό. Αν υπήρχε κάποιος και μια σανίδα να μας έριχνε βοήθεια, θα ήταν καλύτερα, κανένας δεν υπήρχε. Μπορούσε να μας ψάξει το ελικόπτερο και πριν φύγει το παιδί μου, μπορούσε. Και το παιδί μου θα τον ενθάρρυνε κάτι τέτοιο. Εγώ ήθελα να πεθάνω εκείνη την ώρα. Δεν πίστευα ότι είχα αφήσει το παιδί μου στη θάλασσα πεθαμένο» επανέλαβε η άτυχη γυναίκα για την τραγική απώλεια με την οποία αναγκάζεται να ζήσει την υπόλοιπη ζωή της.
Η δίκη διεκόπη για τις 26 Αυγούστου.
