Πριν ο συντηρητικός ηγέτης του ρεπουμπλικανικού γαλλικού κόμματος ανακοινώσει τα σχέδια του για συμμαχία με τη Μαρίν Λεπέν - διαγράφοντας εν μία νυκτί δεκαετίες γκωλικής παράδοσης - δεν συμβουλεύτηκε κανέναν από τους συνεργάτες, ούτε καν τον Νικολά Σαρκοζί, τον τελευταίο της πολιτικής του οικογένειας που διετέλεσε πρόεδρος της Γαλλίας.
Αντ' αυτού, το πρωί μετά την προκήρυξη των πρόωρων εκλογών από τον Μακρόν, ο Σιοτί επισκέφθηκε τον δισεκατομμυριούχο Βενσάντ Μπολορέ - γνωστό κι ως «Γάλλο Μέρντοχ» που κατόρθωσε μέσα σε λιγότερο απο δέκα χρόνια να χτίσει μια αυτοκτρατορία από συντηρικά και... αντι-αριστερά ΜΜΕ.
Ο σκοπός της επίσκεψης - όπως αποκάλυψε η γαλλική εφημερίδα Le Monde - ήταν να «ενορχηστρώσει τη συσπείρωση του Σιοτί πίσω από την Εθνική Συσπείρωση (RN), αλλά και και να προετοιμάσει την απάντηση στις αντιδράσεις που ήταν βέβαιο πως θα προκαλούσε μια τέτοιτα εξέλιξη.
Όταν η ανακοίνωση Σιοτί προκαλέσε την αναμένομενη οργισμένη καταδίκη στελεχών του κόμματος, η αυτοκρατορία των μέσων ενημέρωσης του Μπολορέ ήταν έτοιμη να τον υπερασπιστεί.
«Ο Έρικ Σιοτί άκουσε τη βάση - αυτό συμβαίνει, μερικές φορές, με τους ηγέτες», σχολίασε ενδεικτικά ο Pascal Praud, ένας από τους «αστέρες» του Μπολορέ στο CNews - τη ναυαρχίδα του μεγιστάνα. Συνέχισε δε να ειρωνεύεται τους επικριτές του Σιοτί εντός των Ρεπουμπλικάνων, οι οποίοι «απορρίπτοντας τη συμμαχία με τη Λεπέν αποδεικνύουν πως είναι εκτός πραγματικότητας, χωρίς θάρρος, χωρίς μέλλον και σαφώς ανίκανοι να καταλάβουν οτιδήποτε - πόσο μάλλον τους ψηφοφόρους τους».
«Η ένωση της γαλλικής Δεξιάς και η ανάδειξή της στην εξουσία υπήρξε πάντα βασικός στόχος του Μπολορέ», σημειώνει στο France24 ο Alexis Lévrier, ιστορικός των μέσων ενημέρωσης στο Université de Reims Champagne Ardennes.
«Κι αυτό σημαίνει πως θεώρησε "χρέος" του να γεφυρώσει το χάσμα που επί μακρόν κρατούσε χωριστά την κυρίαρχη δεξιά από την ακροδεξιά, αλλά και να βρει αξιόπιστους υπαρχηγούς, όπως ο Έρικ Σιοτί».
Παρότι η συμμαχία του Σιοτί με τη Λεπέν δεν βρήκε σύμφωνο σχεδόν κανένα από τα βαριά ονόματα του κόμματός του, οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι η κίνηση αυτή θα μπορούσε να αποδώσει.
Οι δημοσκόποι λένε ότι το κόμμα της Λεπέν - που υποστηρίζεται από τον Σιοτί και μια χούφτα οπαδών του - είναι έτοιμο να κερδίσει το μεγαλύτερο ποσοστό των ψήφων στις βουλευτικές εκλογές, ενώ είναι πιθανόν ακόμη και να κατακτήσει την αυτοδυναμία. Ένα τέτοιο αποτελέσμα θα οδηγούσε στην πρώτη ακροδεξιά κυβέρνηση της Γαλλίας μετά το ναζιστικό καθεστώς του Βισύ.
«Ο Bolloré δεν είναι φαν της οικογένεια Λεπέν, ωστό έχει πρόσφατα φτιάξει τις σχέσει του με το κόμμα», σημειώνει ο Lévrier. «Στο πρόσωπο του Μπαρντελά, τον οποίο η Λεπέν έχει ορίσει υποψήφιο πρωθυπουργό, η Εθνική Συσπείρωση βρήκε έναν πρωταγωνιστή που ο ο Μπολορέ θα μπορούσε να υποστηρίξει».
«Από κάθε άποψη, μια ενδεχόμενη νίκη της ακροδεξιάς θα αποτελούσε προσωπική επιτυχία για τον Μπολορέ, μια δικαίωση αυτού που η αυτοκρατορία του στα ΜΜΕ σχεδιάστηκε για να επιτύχει».
Πώς να κερδίσεις τις εκλογές χωρίς να θέσεις υποψηφιότητα
Βαθιά συντηρητικός καθολικός από τη Βρετάνη, ο Μπολορέ αναδείχθηκε στον πιο επιτυχημένο «εταιρικό επιδρομέα» της Γαλλίας. Κατόρθωσε να συγκεντρώσει μια αυτοκρατορία επιχειρήσεων σε όλη την Ευρώπη και την Αφρική που εκτείνονται από τον τουρισμό και τις μεταφορές μέχρι τα μέσα ενημέρωσης και τη διαφήμιση.
Την τελευταία δεκαετία, ο «Γάλλος Μέρντοχ» εξαγόρασε σταδιακά τηλεοπτικά κανάλια, έναν ραδιοφωνικό σταθμό (Europe 1), εξέχοντα περιοδικά, τον κορυφαίο εκδοτικό οίκο της Γαλλίας και, πιο πρόσφατα, την «Le Figaro», την πιο γνωστή κυριακάτικη εφημερίδα της χώρας.
Κάθε άλλο παρά ανώδυνα, οι εξαγορές αυτές ακολούθησαν κατά γράμμα μια καλοκουρδισμένη στρατηγική, σημειώνει η Alexandra Colineau από την ομάδα της κοινωνίας των πολιτών «Un Bout des Médias».
Ο Μπολορέ εξαγόρασε μια σειρά από κραταιά ΜΜΕ, «ξεφορτώθηκε» μεγάλο μέρος του προσωπικού τους, άλλαξε τελείως την αντζέντα τους και τα χρησιμοποίησε με σκοπό να εγκαθιδρύσει μια υπερσυντηριτική πλατφόρμα.
Η επιθετική επεκτατική πολιτική του δισεκατομμυριούχου στα μέσα ενημέρωσης έχει προκαλέσει συγκρίσεις με τον μεγιστάνα των μέσων ενημέρωσης Ρούπερτ Μέρντοχ, του οποίου τα ειδησεογραφικά πρακτορεία στην Αυστραλία, τη Βρετανία και τις Ηνωμένες Πολιτείες έχουν αλλάξει ριζικά τόσο τα ΜΜΕ όσο και το πολιτικό τοπίο των χωρών αυτών.
«Ο Μέρντοχ είναι σαφώς το πρότυπο του Μπλορέ» τονίζει o Alexis Lévrier. «Και οι δύο διαθέτουν τεράστιους ομίλους μέσων ενημέρωσης. Και οι δύο κερδίζουν εκλογές χωρίς ποτέ να θέτουν υποψηφιότητα».
«Όταν μιλάμε για τα ΜΜΕ, αυτό που μετράει δεν είναι ο αριθμός των τίτλων που κατέχεις ή το μέγεθος του αναγνωστικού τους κοινού, αλλά μάλλον η ποικιλομορφία των μέσων», είχε υποστηρίξει κατά τη διάρκεια της αντιπαράθεσης για την εξαγορά της Journal du dimanche πέρυσι, ο ιστορικός David Colon.
«Ποτέ άλλοτε δεν είχε συγκεντρωθεί τόση επιρροή στα χέρια ενός ανθρώπου [...] Και ποτέ πριν δεν έχει χρησιμοποιηθεί τέτοια επιρροή για την προώθηση μιας τόσο ακραίας ατζέντας», προσθέτει ο Lévrier.
Η δαιμονοποίηση της Αριστεράς ξυπνά μνήμες από... τους συνεργάτες των Ναζί
Το «γαλλικό Fox News» αυτο-παρουσιάζεται ως μια εναλλακτική στα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης «που ασφυκτιούν από την πολιτική ορθότητα» και ισχυρίζεται πως εκφράζει αυτό που πραγματικά θέλει το γαλλικό κοινό.
Οι επικριτές του υπογραμμίζουν πως το κανάλι έχει επανειλημμένα παραβιάσει τους όρους μιας συμφωνίας αδειοδότησης που ισχύει για τα ελεύθερα ειδησεογραφικά δίκτυα της Γαλλίας, τα οποία υποχρεούνται να παρέχουν ισορροπημένη κάλυψη.
«Το CNews παρουσιάζει πολύ λίγες πραγματικές ειδήσεις και σχεδόν καθόλου έρευνα, η οποία είναι πιο δαπανηρή στην παραγωγή», τονίζει η Colineau. «Είναι κυρίως ένα κανάλι γνώμης με έντονη δεξιά προκατάληψη».
Σε αυτες τις τελευταίες τρεις κρίσιμες εβδομάδες - που μεσολάβησαν από τη διάλυση της Εθνοσυνέλευσης έως τις κάλπες της Κυριακής - οι «εντεταλμένοι» του Μπολορέ ενέτειναν τις επιθέσεις τους εναντίον του αριστερού Νέου Λαϊκού Μετώπου, το οποίο έχει αναδειχθεί ως κύριος αντίπαλος της ακροδεξιάς.
Ορισμένοι αριστερά ως «αντι-γαλλικό» «κόμμα των ξένων», απηχώντας τη ρητορική που χρησιμοποιούσε η αντισημιτική εθνικιστική δεξιά που συνεργάστηκε με τους Ναζί κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.
«Ακόμη και για τα δεδομένα των καναλιών του Μπολορέ, ο ριζοσπαστισμός υπήρξε πρωτοφανής», σχολιάζει ο Lévrier. «Το στρατόπεδο του Μπολορέ επιδίδεται σε έναν αγώνα δρόμου, σε ένα σπριντ κατά του δημοκρατικού ελέγχου επί των μέσων ενημέρωσης [...] Αν κερδίσει αυτόν τον αγώνα, μπορούμε να ξεχάσουμε τις όποιες εγγυήσεις».
