Ο Εμανουέλ Μακρόν είναι ένας άνθρωπος χωρίς φίλους. Δεν εμπιστεύεται κανέναν πέρα από τον εαυτό του. Μετά βίας κοιμάται τα βράδια, νιώθει φυλακισμένος στο Μέγαρο των Ηλυσίων και για αυτό τριγυρνά μόνος τα βράδια στους δρόμους του Παρισιού.
Έτσι περιγράφει, συνοπτικά, τον Γάλλο πρόεδρο ο Τζαμίλ Αντερλίνι. Ο διευθυντής του Politico σκιαγραφεί αυτή την εικόνα του Εμανουέλ Μακρόν βασισμένος στα όσα του είπε ο Γάλλος πρόεδρος και οι στενοί συνεργάτες του, όταν ταξίδεψε μαζί του στην επίσημη επίσκεψη που πραγματοποίησε στην Κίνα πέρυσι.
Κάποια στιγμή, μέσα στο προεδρικό αεροσκάφος, ο δημοσιογράφος ρώτησε τον Εμανουέλ Μακρόν ποιον εμπιστεύεται και σε ποιον κάνει εκμυστηρεύσεις όταν τον καταβάλει το βάρος των ευθυνών. Ίσως την σύζυγό του, Μπριζίτ Μακρόν, συμπλήρωσε ο Τζαμίλ Αντερλίνι.
Έπειτα από μακρά παύση και σκέψη, ο Γάλλος πρόεδρος απάντησε: «Τον εαυτό μου», γράφει ο δημοσιογράφος.
Ο Μακρόν δεν ακούει κανέναν, δεν έχει φίλους
«Ο Μακρόν δεν ακούει κανέναν», είπε ένας από τους στενότερους συμβούλους του προέδρου. «Και πραγματικά απεχθάνεται να χάνει», συμπλήρωσε.
«Είναι μεγάλος σαγηνευτής. Θέλει να τους σαγηνεύει όλους», είπε άλλο μέλος του στενού κύκλου του. «Αλλά μεγάλο μέρος της Γαλλίας έχει ένα προσωπικό, βίαιο μίσος για εκείνον… είναι υπερβολικά νέος, όμορφος, έξυπνος για πολλούς Γάλλους. Και είναι στο DNA μας να θέλουμε να αποκεφαλίσουμε τον ηγέτη μας», πρόσθεσε.
«Έχει πραγματικά βαθιά ανάγκη να τον αγαπούν», ανέφερε άλλος συνεργάτης του. «Είναι πολύ ευγενικός και όσο περισσότερο τον πλησιάζω τόσο περισσότερο με εντυπωσιάζει», είπε κάποιος από τον στενό κύκλο του. «Αλλά μετά βίας έχει φίλους, κανένας από αυτούς δεν είναι μεγαλύτερος και πιθανότατα το 80% τους είναι άνδρες. Είναι περιτριγυρισμένος από συμβούλους που όλοι είναι νέοι άνδρες και όλοι είναι γοητευμένοι μαζί του», περιέγραψε.
Γιατί τον μισούν οι Γάλλοι
Ένας άνθρωπος με διαστρικό εγώ, που είναι βαθιά ανασφαλής. Ένα ευγενικό, γοητευτικό, ζεστό άτομο, με σχεδόν κανένα φίλο. Ένας έμπορος πολιτικός, που δεν μπορεί να συνδεθεί με τους Γάλλους, σχολιάζει ο διευθυντής του Politico.
Στη συνέχεια, προσπαθεί να απαντήσει στο ερώτημα γιατί οι Γάλλοι μισούν τόσο τον πρόεδρο της χώρας τους. Αυτό, γράφει ο δημοσιογράφος, ξεκινά με την «ανορθόδοξη» σχέση του Εμανουέλ Μακρόν με τη σύζυγό του, την οποία γνώρισε όταν εκείνος ήταν 15 ετών και εκείνη μία 39χρονη εκπαιδευτικός με τρία παιδιά.
Οι Γάλλοι ψηφοφόροι έχουν συνηθίσει οι πρόεδροι να είναι οικογενειάρχες, αλλά να έχουν και εξωσυζυγικές σχέσεις, παιδιά εκτός γάμου, συμπληρώνει ο δημοσιογράφος.
Συχνά φαίνεται ψεύτικος και ανειλικρινής. Με κάποιο τρόπο φαίνεται λιγότερο ανθρώπινος, λίγο υπερβολικά τέλειος, σαν ένα ανθρωποειδές ρομπότ. Κάποιες φορές φαίνεται ότι παίζει τον ρόλο του Γάλλου προέδρου, Τζαμίλ Αντερλίνι.
«Δεν θα σε αφήσει να φύγεις από μία συνάντηση μέχρι να πειστεί ότι έχει καταφέρει να σε πείσει», περιέγραψε συνεργάτης του.
Με τον Ντόναλντ Τραμπ, η «επίθεση γοητείας» με στρατιωτικές παρελάσεις και δυνατές χειραψίες φάνηκε να έχει αποτέλεσμα στην αρχή, αλλά τελικά γύρισε μπούμερανγκ. «Μισούσε πολύ τον Τραμπ. Ήταν υπερβολικά σίγουρος ότι μπορούσε να τον γοητεύσει και απέτυχε», δήλωσε στενός σύμβουλος του Εμανουέλ Μακρόν.
Παρομοίως, όταν η Ευρώπη προετοιμαζόταν για την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, επέμενε ότι μόνο εκείνος θα μπορούσε να πείσει τον Βλαντιμίρ Πούτιν να μην υλοποιήσει το όνειρό του για την ανασύσταση της μεγάλης ρωσικής αυτοκρατορίας.
Αντί για αυτό, αντιμετώπισε την ταπείνωση να βρεθεί στην άκρη ενός εξαιρετικά μεγάλου τραπεζιού. «Ο Πούτιν ήταν άλλο ένα αποτυχημένο πρότζεκτ», είπε ένας από τους συμβούλους του.
Παραμένει ένας πρόθυμος μαθητής υποκριτικής
Κλεισμένος με μία μικροσκοπική ομάδα από κόλακες, πήρε τη μοιραία απόφαση να προκηρύξει πρόωρες εκλογές χωρίς να συμβουλευτεί κάποιον πέρα από τον εαυτό του, γράφει ο διευθυντής του Politico.
Άλλο ένα τολμηρό στοίχημα που ταιριάζει στον ονειρεμένο του ρόλο του θαρραλέου, ηρωικού προέδρου της Γαλλίας, συμπληρώνει.
Οδήγησε τους πικραμένους ψηφοφόρους στην Ακροδεξιά και την Ακροαριστερά. Ακόμα κι αν μπορέσει να σχηματίσει μια λειτουργική κυβέρνηση τις επόμενες ημέρες και εβδομάδες, άφησε τη γαλλική πολιτική βαθιά διχασμένη, τονίζει ο Τζαμίλ Αντερλίνι.
Παραμένει ο πρόθυμος μαθητής υποκριτικής που προσπαθεί να σαγηνεύσει όλα τα κοινά για τα οποία παίζει. Όταν δεν παίρνει την αγάπη που λαχταρά, δοκιμάζει ένα διαφορετικό ρόλο, καταλήγει ο διευθυντής του Politico.
