Ο Αναστάσης Ροϊλός μίλησε στην εκπομπή «Πάμε Δανάη» για τα παιδικά του χρόνια, τα επαγγελματικά του, τους ψυχαναγκασμούς του αλλά και για την παράσταση «ΑΜΛΕΤ» στην οποία πρωταγωνιστεί.
Για την παράσταση
«Η μελέτη και η έρευνα είναι διαφορετική διαδικασία, διαβάζεις πράγματα και ψάχνεις ιδανικά τις αντίθετες άποψής, να βρεις κάτι που αναιρεί μία ωραία ερμηνεία. Δεν πάμε να παίξουμε τη λύση κάποιου άλλου, γι' αυτό και οι κάλοι σκηνοθέτες λένε ότι «θα κάνω έναν ρόλο με αυτόν τον συγκεκριμένο ηθοποιό». Ο Θέμης Μουμουλίδης μου είπε, «αν δεν θέλεις να κάνεις τον Άμλετ, δεν θα το κάνω φέτος». Ο καμβάς και το προϊόν των ηθοποιών είναι ο εαυτός μας, φλερτάρουμε πάρα πολύ με τον ναρκισσισμό και είναι η μεγαλύτερη παγίδα στην οποία μπορείς να πέσεις. Ό,τι κάλο μας έρχεται πρέπει να το βλέπουμε ως ωραίο και να το αφήνουμε πίσω, η αμφιβολία πρέπει πάντα να υπάρχει, δεν σημαίνει ότι κάνουμε τα πάντα καλά. Τα λογία που ακούγονται στο έργο με αφορμή το σάπιο βασίλειο της Δανίας, αφορούν οποιαδήποτε χώρα και σίγουρα πρώτα από όλα τη χώρα του συγγραφέα. Ο Άμλετ είναι ο σύγχρονος άνθρωπος με «Α» κεφάλαιο μέσα στα χρόνια, παραμένει ένα σύγχρονο έργο με την κορυφαία ερώτηση, «να ζεις κάνεις η να μη ζει;». Με έναν τρόπο ο Άμλετ είναι ο αγαπημένος γιος της λογοτεχνίας και της φιλοσοφίας».
Για τα παιδικά του χρόνια
«Στο μεγάλωμα μου διάβαζα μεν, άλλα έκανα και όλα όσα κάνουν τα παιδιά, δεν πουλάω τον εαυτό μου ως κάλο παιδί και «ιντελεκτουέλ» ούτε και σήμερα. Δεν είχα ποτέ ιδιαίτερες σχέσεις με την οικογένεια μου, η μοναξιά ήταν ένας σημαντικός παράγοντας για να αρχίσω να ψάχνω τα πράγματα μόνος μου. Χωρίς να το ξέρω, ήταν σα να ζούσα σε έναν εντελώς δικό μου μικρόκοσμο, έχω έναν αδελφό άλλα δεν είχαμε καμία σχέση. Απ΄ό όταν θυμάμαι τον εαυτό μου δεν μου αρέσει να αναλώνομαι σε πράγματα που νιώθω ότι δεν με πάνε μπροστά και δεν μου κάνουν κάλο»
Για τους ψυχαναγκασμούς του
«Είμαι στα όρια του ψυχαναγκαστικού και στη δουλειά μου και στα πρακτικά, θα σηκωθώ και θα στρώσω κατευθείαν το κρεβάτι μου, αλλιώς έχω ένα βάρος μέσα μου. Τους λογαριασμούς τους πληρώνω τη μέρα που εκδίδονται για να μην τους ξεχάσω. Με ενοχλούν πολλά στη σημερινή ελληνική πραγματικότητα, άλλα νομίζω ότι όλα ξεκινούν από τις αντικοινωνικές συμπεριφορές. Όταν κάποιος βρίσκεται σε μία θέση και έχει βήμα και δεν πιστεύει αυτά που λέει, αλλά λέει αυτά που θέλει να ακούσει ο κόσμος, είναι αντικοινωνική συμπεριφορά»
Για την σημασία της εξωτερικής εμφάνισης
«Όλοι θα έπρεπε να έχουμε αντίληψη της ιδιαίτερης σχέσης μας με τη φύση, αγαπώ τα φυτά, έχω πολλά φυτά στο σπίτι μου και μάλιστα τους μιλάω κιόλας. Είναι σημαντική η εμφάνιση άλλα δεν είναι το πιο σημαντικό πράγμα, έμενα οι άνθρωποι που μου αρέσουν σπάνια έχουν την κλασική, αντικειμενική ομορφιά».
Για της γυμνές σκηνές
« Δεν θα έκανα μία γυμνή σκηνή για οποιονδήποτε σκηνοθέτη, καταρχάς στη «Μάγισσα» ήξερα από το σενάριο ότι η συγκεκριμένη σκηνή είναι απαραίτητη. Η γυμνή σκηνή ήταν σημαντική για την ψυχολογία του ηρώα, εφόσον υπήρχε συζήτηση και εμπιστοσύνη ότι αυτό που θα φανεί δεν θα είναι πρόστυχο».
