Η 5η Οκτωβρίου είναι μια μέρα γιορτή για τον χώρο της Εκπαίδευσης καθώς είναι η Παγκόσμια Ημέρα Εκπαιδευτικών.Ο εκπαιδευτικός εμπλέκεται με τους μαθητές του σε μία βαθιά ανθρώπινη σχέση. Μία σχέση μάθησης και διδασκαλίας.
Μία σχέση μέσα από την οποία μεταλαμπαδεύει όχι μόνο γνώσεις που έχει μέσα στο μυαλό του, αλλά δίνει και ένα κομμάτι από την ψυχή του. Προς επίρρωση όλων αυτών δεν ξεχνάμε τα λόγια του σπουδαίου Νίκου Καζαντζάκη «Ιδανικός δάσκαλος είναι εκείνος που γίνεται γέφυρα για να περάσει αντίπερα ο μαθητής του. Κι όταν πια του διευκολύνει το πέρασμα, αφήνεται χαρούμενα να γκρεμιστεί, ενθαρρύνοντας το μαθητή του να φτιάξει δικές του γέφυρες.»
Με αφορμή τον σημερινό εορτασμό στο Dnews δίνουμε λόγο στους εκπαιδευτικούς όλων των βαθμίδων να μας πουν τι πραγματικά σημαίνει να είσαι εκπαιδευτικός στην Ελλάδα του 2024. Οι απόψεις τους δίνουν το στίγμα της φετινής σχολικής χρονιάς και παράλληλα επιβεβαιώνουν την άποψη ότι ο εκπαιδευτικός μόνο επάγγελμα δεν είναι καθώς η επαφή με τα παιδιά και ο παιδευτικός τους ρόλος είναι δίχως υπερβολή μια κατάθεση ψυχής, ένα λειτούργημα μέσω του οποίου βάζουν το δικό τους λιθαράκι για ένα καλύτερο αύριο μέσω της νέας γενιάς κόντρα στις αντιξοότητες και τις παθογένειες που συναντούν καθημερινά στο δημόσιο σχολείο.
Πρόεδρος ΔΟΕ: «Σήμερα ακούγεται πιο δυνατά και από όλο και περισσότερους το «Ως εδώ, δεν πάει άλλο!»
Ο πρόεδρος της ΔΟΕ, Σπύρος Μαρίνης, δήλωσε ότι «Η μόρφωση και η διαπαιδαγώγηση των μαθητών μας μέσα σε συνθήκες όξυνσης των οικονομικών και κοινωνικών δυσκολιών είναι μια υπόθεση καθημερινού αγώνα μέσα και έξω από τις σχολικές μας τάξεις. Κάθε μέρα χρειάζεται να είναι μέρα του εκπαιδευτικού που πρέπει να στηρίζεται για να μπορεί να αναπαξέλεθει στα μεγάλα και σύνθετα καθήκοντά του. Στο δρόμο αυτό κινείται η ΔΟΕ με τους αγώνες του τελευταίου διαστήματος ενάντια στις μαζικές συγχωνεύσεις σε περισσότερα από 1000 σχολικά τμήματα πανελλαδικά, στην οικονομική ασφυξία των σχολείων ύστερα και από την κατάργηση των σχολικών επιτροπών, στα χιλιάδες εκπαιδευτικά κενά με τα οποία ξεκίνησε άλλη μια σχολική χρονιά, στις απαράδεκτες και σε πολλές περιπτώσεις επικίνδυνες σχολικές υποδομές και φυσικά απέναντι στην πολιτική της οικονομικής και εργασιακής μας εξαθλίωσης με τους καθηλωμένους μισθούς και τις απαράδεκτες συνθήκες της καθημερινής διαβίωσης των εκπαιδευτικών. Σε όλα αυτά πρέπει να προστεθεί το κύμα διώξεων απέναντι σε συναδέλφους που απεργούν απέναντι στα αντιεκπαιδευτικά σχέδια της κυβέρνησης, με την καταστολή όπως όλα δείχνουν να εντείνεται όσο βαθαίνει η αντιλαϊκή πολιτική.
Την φετινή ημέρα του εκπαιδευτικού ακούγεται πιο δυνατά και από όλο και περισσότερους το “Ως εδώ, δεν πάει άλλο!”. Αυτό χρειάζεται εκφραστεί τις επόμενες μέρες αγωνιστικά με πολύμορφες πρωτοβουλίες από κοινού με τους γονείς και τους μαθητές μας και να οργανωθεί ηχηρή απεργιακή απάντηση μέσα στον Οκτώβρη ως αφετηρία κλιμάκωσης και μπροστά στην πανελλαδική πανεργατική απεργία στις 20 του Νεόμβρη.
Η προμετωπίδα των διεκδικήσεων δεν μπορεί να είναι άλλη από να δυναμώσει η πάλη για αυξήσεις στους μισθούς και ουσιαστικά μέτρα στήριξης της καθημερινής διαβίωσης, για το σχολείο που έχουμε ανάγκη και αξίζει σε εμάς και τους μαθητές μας, για να σταματήσει η κυβέρνηση να εμπλέκει την χωρά στο απάνθρωπο πολεμικό μακελειό που έχουν στήσει οι ισχυροί για τα δικά τους κέρδη και με θύματα τους λαούς της περιοχής και τον ελληνικό λαό που πληρώνει το δυσβάστακτο κόστος για στρατιωτικές αποστολές εκτός χώρας.»
Για την δασκάλα Ράνια Κουκλή «Ο/Η εκπαιδευτικός στην Ελλάδα του 2024 αντιμετωπίζει σωρό προκλήσεων και προβλημάτων. Τα σχολεία μας είναι υποστελεχωμένα, ετοιμόρροπα και με ανύπαρκτη χρηματοδότηση. Τα παιδιά με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες μοιράζονται μια δασκάλα παράλληλης στήριξης - πέντε ώρες το ένα, τέσσερις το άλλο… Οι τάξεις μας γεμίζουν με μαθητές και μαθήτριες από τμήματα που συγχωνεύονται προς εξοικονόμηση πόρων. Ειλικρινά, το μόνο, θεωρώ,που μας κρατάει ακμαίους, δυνατούς και χαρούμενους είναι τα ίδια τα παιδιά. Η παιδική τους ψυχή, το γέλιο και η πηγαία τους ενέργεια τροφοδοτεί και στηρίζει τη σχέση και τη δουλειά μας μαζί τους. Τα παιδιά είναι ζωογόνα και νιώθω τρομερά τυχερή που μοιράζομαι τη ζωή μου μαζί τους.»
Ο δάσκαλος Αντώνης Σταυριανός τόνισε ότι «Εκπαιδευτικός στην Ελλάδα το 2024, είναι να είσαι στριμωγμένος με 25 παιδιά, σε μια πολυκαιρισμένη βάρκα που χωράει με το ζόρι 20, έχοντας μισοσπασμένα κουπιά, και να πρέπει να αξιολογηθείς για το ταξίδι που θα κάνετε.»
Αριάδνη Σωτηριάδου «Η εκπαίδευση είναι λειτούργημα γεμάτο νόημα και αγάπη για τα παιδιά και το μέλλον τους»
Σύμφωνα με την δασκάλα Αριάδνη Σωτηριάδου «Το επάγγελμα του εκπαιδευτικού είναι ένα επάγγελμα που απαιτεί πάθος, αφοσίωση και ανθεκτικότητα. Δεν είναι απλώς μια δουλειά· είναι ένα λειτούργημα γεμάτο νόημα και αγάπη για τα παιδιά και το μέλλον τους. 26 χρόνια έχω αφιερώσει ένα σημαντικό κομμάτι της ζωής μου στην εκπαίδευση, αποκτώντας πλούσια εμπειρία και γνώσεις. Ο ρόλος μου δεν περιορίζεται στη μετάδοση γνώσεων, αλλά και στη διαμόρφωση των μαθητών με κριτική σκέψη, κοινωνική ευαισθησία και ενσυναίσθηση. Η καθημερινή σχέση με τους μαθητές μου, μου δίνει μια μοναδική γλυκύτητα. Κάθε μικρή - μεγάλη επιτυχία, κάθε χαμόγελο και κάθε στιγμή κατανόησης με γεμίζει χαρά και αγάπη. Ως εκπαιδευτικός όμως στην Ελλάδα το 2024, συναντώ συχνά τις καθημερινές δυσκολίες αλλά και τις προοπτικές που προσφέρει το τρέχον εκπαιδευτικό σύστημα. Ζούμε σε έναν διαρκώς μεταβαλλόμενο κόσμο, όπου ο ρόλος μας είναι σαφώς πιο απαιτητικός από ό,τι στο παρελθόν, καθώς καλούμαστε να ενσωματώσουμε νέα εργαλεία και τεχνολογίες στα μαθήματα, να προσαρμοζόμαστε γρήγορα στις εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις και να ανταποκρινόμαστε αποτελεσματικά στις διαφορετικές ανάγκες. Παράλληλα, όμως, ερχόμαστε αντιμέτωποι με σοβαρές ελλείψεις στις σχολικές υποδομές και πόρους. Είμαστε υπεύθυνοι για το μέλλον και αναλαμβάνουμε αυτή την ευθύνη με αφοσίωση, ελπίζοντας σε μια πιο στοχευμένη υποστήριξη από την πολιτεία. Παρόλο όμως τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε, προσωπικά δε θα άλλαζα με τίποτα το επάγγελμά μου.»
Απόστολος Πάππος: «Εκπαιδευτικός στην Ελλάδα είναι σαν να κάνεις πατινάζ σε ένα παγοδρόμιο όπου παντού έχει τρύπες»
Από τη δική του πλευρά ο νηπιαγωγός Απόστολος Πάππος εξέφρασε το σχόλιο ότι «Κάθε εκπαιδευτικός θα πρέπει να έχει το πνευματικό εύρος και το ηθικό ανάστημα να ηγείται μιας ομάδας ανθρώπων με σκοπό να τους δώσει χώρο και όπλα να αναπτύξουν τον εαυτό τους, κατά τον τρόπο που ο καθένας μπορεί. Υπάρχουν μέρες που βγαίνεις από την τάξη και αισθάνεσαι σαν να έχεις σκάψει σε κάποιο ορυχείο δώδεκα ώρες. Υπάρχουν μέρες που νιώθεις εξαντλημένος από την κατάθεση ψυχής που κάνεις, καθώς πρέπει να υπερβαίνεις διαρκώς τον εαυτό σου. Είσαι δάσκαλος, ψυχολόγος, γιατρός, γονιός, διαιτητής κι άλλα τόσα. Σφάλλεις και μονίμως αυτοκριτικαρεσαι και αυτολογοκρινεσαι. Έχεις βοήθειες; Σε καμία περίπτωση όσες θα έπρεπε για να κάνεις όπως θέλεις τη δουλειά σου. Διαρκώς επινοεις λύσεις, εκεί που άλλοι επινοούν προβλήματα. Υπάρχουν μέρες που απελπίζεσαι. Φεύγεις από το σχολείο και κουβαλάς τα πάντα μαζί σου. Μόνο οι δάσκαλοι και οι γιατροί παίρνουν μαζί τους το "υλικό" της δουλειάς τους. Ένα παραμελημένο παιδί δεν το ξεχνάς μόλις κλείσεις την πόρτα. Αναζητάς λύσεις ακόμα και στον προσωπικό σου χρόνο. Είσαι υπεύθυνος για αυτό το παιδί. Εκπαιδευτικός στην Ελλάδα είναι σαν να κάνεις πατινάζ σε ένα παγοδρόμιο όπου παντού έχει τρύπες. Να ξενυχτάς μέχρι τις δύο τη νύχτα για να στήσεις θεατρική παράσταση, αλλά όλοι να βλέπουν τις πέντε ώρες που διδάσκεις στο σχολείο, όχι το πόσες ώρες απαιτούνται για να φτιάξεις αυτό το πεντάωρο σωστά. Το μεγαλύτερο μέρος του παγόβουνου, όμως, βρίσκεται κάτω από το νερό. Το βλέπουν λίγοι. Και του χρόνου.»
Για την εκπαιδευτικό Θεατρικής Αγωγής στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση, Ιφιγένεια Βαρδουλάκη, «Το να είσαι εκπαιδευτικός στην Ελλάδα του 2024 σημαίνει να προσπαθείς καθημερινά να διδάξεις σε ένα δημόσιο σχολείο που συνειδητά υποβαθμίζεται από την πολιτεία, με λίγα μέσα, αναλαμβάνοντας πολλές ευθύνες που συνήθως δεν σου αναλογούν και να παίρνεις δύναμη απ' τα παιδιά, από κάποιους/ες συναδέλφους συνοδοιπόρους και κυρίως από το όραμά σου για μια πιο όμορφη και ανθρώπινη κοινωνία.»
Δημήτρης Τσιριγώτης: «Αντί οι εκπαιδευτικοί να προορίζονται για να αποτελέσουν τη «δύναμη» που έχει σκοπό να προκαλέσει αλλαγές, χρησιμοποιούνται ως «αδράνεια» ώστε τίποτα να μην αλλάξει»
Για τον καθηγητή Φυσικής Δημήτρη Τσιριγώτη «Η διδασκαλία οφείλει να είναι η γέννηση του καινούργιου, όχι η αναπαραγωγή του παλαιού. Στόχος του σχολείου θα έπρεπε να είναι η παραγωγή νέας γνώσης από τον εκπαιδευτικό και τους μαθητές του. Κακά τα ψέματα όμως, το κυρίαρχο σύστημα εξουσίας επιδιώκει την αναπαραγωγή του. Ενώ λοιπόν ορίζει ως αποστολή των εκπαιδευτικών την, μέσω της παραγωγής νέας γνώσης, αλλαγή του κόσμου (πρόοδο καθώς τη λέει), έχει εφεύρει τρόπους ώστε να χρησιμοποιεί τους εκπαιδευτικούς για το ακριβώς αντίθετο, τη διατήρησή του. Αντί λοιπόν οι εκπαιδευτικοί να προορίζονται για να αποτελέσουν τη «δύναμη» που έχει σκοπό να προκαλέσει αλλαγές, χρησιμοποιούνται ως «αδράνεια» ώστε τίποτα να μην αλλάξει. Αυτή η αδρανοποίηση των εκπαιδευτικών επιτυγχάνεται μέσω της πλήρους αυτοματοποίησης της εργασίας τους. Οι εκπαιδευτικοί νιώθουν ότι αποτελούν απλά «γρανάζια» ενός συστήματος το οποίο ναι μεν διεκπεραιωτικά υπηρετούν, αλλά που κατά βάθος δεν το πιστεύουν. Στην πλειοψηφία τους όμως, αντί να αποδεχτούν αυτό το ρόλο και να κάνουν την ζωή τους πολύ πιο εύκολη, διαλέγουν τον δύσκολο δρόμο: αντίστασης στον ρόλο του «γραναζιού». Νιώθουν δηλαδή διχασμένοι ανάμεσα σε αυτό που τους ζητείται και σε αυτό που η ψυχή τους καλεί να πράξουν. Όμως, κακά τα ψέματα, το να δημιουργείς ενώ ταυτόχρονα διεκπεραιώνεις είναι εντελώς εξουθενωτικό.
Τέλος η δασκάλα Ιωάννα Ρίννη δήλωσε ότι «Για μένα δάσκαλος σημαίνει ένα ταξίδι με ταπεινούς ανθρώπους και ευγενικές καρδιές που μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο. Ένα σχολείο ανοικτό για όλους τους μαθητές που δεν αφήνει κανέναν απ’ έξω, θα πρέπει να είναι επιδίωξη όχι μόνο του δασκάλου αλλά και της κοινωνίας ώστε να προάγει τα δικαιώματα του παιδιού λαμβάνοντας υπόψη τις ανάγκες του. Σε ένα τέτοιο σχολείο επιθυμώ να εργάζομαι και να με υποστηρίζει το σχολείο ως σύστημα για να μπορώ κι εγώ να υποστηρίζω τους μαθητές μου. Όταν αυτό δεν συμβαίνει, εγώ λειτουργώ με τις συνθήκες που ήδη υπάρχουν για το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα των μαθητών μου. Σε ένα υποστηρικτικό σχολείο ο εκπαιδευτικός με τις πράξεις του γίνεται το παράδειγμα της Ανοιχτωσιάς, της Αποδοχής και της Ενσυναίσθησης. Σε μια κοινότητα μάθησης, η πρώτη συνθήκη της διδασκαλίας είναι η σχέση και είναι απαραίτητο να συνδεθούμε όλοι και όλες με την προοπτική μιας πιο φωτεινής κοινότητας Ανθρωπιάς και Καλοσύνης. Φροντίζουμε τα παιδιά ώστε από την πορεία προς το φως να μην αφήσουμε κανένα πίσω.»
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
