Όταν ο Κ. Μητσοτάκης λέει ότι ο χώρος δεξιά της ΝΔ είναι «ανομοιόμορφος» (ΔΕΘ) και ο Αδ. Γεωργιάδης συμπληρώνει ότι «ακροδεξιά είναι τα αντικοινοβουλευτικά κόμματα» (ρ/σ Παραπολιτικά), δεν αποπειρώνται κάτι πολύ διαφορετικό από αυτό που επιχειρεί ο Εμμ. Μακρόν στη Γαλλία: Την απενοχοποίηση της προσέγγισης Δεξιάς - Ακροδεξιάς.
Ο Γάλλος πρόεδρος επιλέγοντας ως πρωθυπουργό τον συντηρητικό Μισέλ Μπαρνιέ άνοιξε το δρόμο για τη συνεργασία με τη Μαρί Λεπέν στην εθνοσυνέλευση.
Την επιλογή Μπαρνιέ, σε σύνολο 577 βουλευτών, στηρίζουν οι 168 βουλευτές του κόμματος Μακρόν (Ensemble), που είναι η δεύτερη πολιτική δύναμη, και το παραδοσιακό δεξιό κόμμα Ρεπουμπλικανοί (LR) του Μπαρνιέ, με 46 έδρες. Οι 214 βουλευτές δεν αρκούν για την κοινοβουλευτική πλειοψηφία που για να διαμορφωθεί χρειάζεται τη στήριξη ή έστω την ανοχή κάποιας από τις άλλες πολιτικές δυνάμεις, δηλαδή του κόμματος Λεπέν.
Ο Εμμ. Μακρόν έκανε χρήση της συνταγματικής πρόβλεψης που του επιτρέπει να ορίσει όποιον θέλει πρωθυπουργό αλλά αγνόησε τη λαϊκή βούληση, όπως εκφράστηκε στις βουλευτικές εκλογές, για πρωθυπουργό από την Αριστερά.
Και μάλιστα οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι «του βγαίνει», παρά τις αντιδράσεις, γιατί ο Μπαρνιέ, αποδεκτός στα ευρωπαϊκά σαλόνια και αυστηρός δεξιός, προσελκύει ψηφοφόρους της Λεπέν.
Δεν κάνει κάτι πρωτότυπο ο Μακρόν. Όλο και περισσότεροι κεντρογενείς στην ΕΕ στρέφονται δεξιά, όλο και περισσότερο ξεθωριάζει η διαχωριστική γραμμή με την ακροδεξιά.
Στους διαδρόμους των Βρυξελλών κυκλοφορεί έντονα αυτή την περίοδο ένα σενάριο κατά το οποίο η πρόεδρος της Κομισιόν, Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, θέλει να δώσει το ισχυρό χαρτοφυλάκιο της οικονομίας στον Ραφαέλε Φίτο, τον οποίο πρότεινε η Ιταλία για τη θέση του Επιτρόπου.
Πενήντα πέντε ετών, ο υπουργός αρμόδιος για ευρωπαϊκά θέματα, πολιτικές συνοχής και το Σχέδιο Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας της Ιταλίας έχει την απόλυτη εμπιστοσύνη της πρωθυπουργού Τζόρτζιας Μελόνι. Στο βιογραφικό του καταγράφεται αυτοδιοικητική εμπειρία και η συνεργασία του με τον Σ. Μπερλουσκόνι ως υπουργός περιφερειακών υποθέσεων της τέταρτης κυβέρνησής του.
Γιατί όχι; Είναι γνωστό ότι πριν από τις ευρωεκλογές η Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν «πάγωσε» μια ευρωπαϊκή έκθεση για δυσλειτουργίες του ιταλικού κράτους δικαίου και η Τζόρτζια Μελόνι ανταπέδωσε ηγουμένη της υπερδεξιάς ευρωομάδας των συντηρητικών και μεταρρυθμιστών (ECR) - τρίτη πολιτική δύναμη στο ευρωκοινοβούλιο πλέον-, η οποία κινείται πιο συστημικά από την ανόθευτη ακροδεξιά, διευκολύνοντας τις συγκλίσεις.
Σε αυτή την ομάδα εντάχθηκαν οι ευρωβουλευτές της Ελληνικής Λύσης του Κυριάκου Βελόπουλου, που κάπως έτσι «ξεπλένονται» ως μελονικοί και όχι λεπενικοί.
Η τάση της όσμωσης των πολιτικών δυνάμεων που κινούνται σε ολόκληρο το δεξιό φάσμα είναι εντυπωσιακά ισχυρή στο ευρωπαϊκό πλαίσιο.
Στην Γερμανία, μετά τις εθνικές εκλογές (το 2025) οι Χριστιανοδημοκράτες που αναμένεται να κερδίσουν θα πρέπει να βρουν κυβερνητικό εταίρο. Μέχρι στιγμής αποκλείουν συνεργασία με την ακροδεξιά Εναλλακτική για τη Γερμανία (AfD) που σάρωσε στις πρόσφατες εκλογές σε Θουριγγία και Σαξονία. Όμως, οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι αυξάνεται συνεχώς το ποσοστό των ψηφοφόρων των Χριστιανοδημοκρατών που δεν θεωρεί «σωστό» τον αποκλεισμό μιας ενδεχόμενης μετεκλογικής συνεργασίας με το AfD.
Αναμενόμενο όταν ο Σοσιαλδημοκράτης καγκελάριος, Ο. Σολτς, αντιμετωπίζει την πολιτική αδυναμία του διαφημίζοντας αυστηρούς συνοριακούς ελέγχους για να κλείσουν οι δρόμοι στους παράτυπους μετανάστες…
