«Μάτια του παιδιού μου
Που δεν θα φιλήσω
Δεν υπάρχει τρόπος πια
Να σταματήσω
Μέχρι να' ρθει ο πήχης
Και το χαλινάρι
Μέχρι να' ρθει η Νέμεσις
Και να τους πάρει
Αν δεν βρω το τέρμα
Δεν θα ησυχάσω
Δεν θα σταματήσω
Δεν θα ξαποστάσω
Δεν θα κάνω πίσω
Και δεν θα ξεχάσω
Θα σε πάρω εγώ
Παιδάκι μου όταν φτάσω»
Αυτοί οι στίχοι από το τραγούδι που έγραψε προχτές ο Φοίβος Δεληβοριάς και αφιέρωσε στις οικογένειες των 57 νεκρών των Τεμπών, συνόψισε το νόημα της χτεσινής μεγαλειώδους συναυλία για τα Τέμπη.
{https://twitter.com/chris_avramidis/status/1844802611741933975}
Με τη μαζική συμμετοχή και το ηθικό φορτίο της η συναυλία στο Καλλιμάρμαρο δημιούργησε ένα μείζον πολιτιστικό και πολιτικό γεγονός. που εξέπεμψε 5 βασικά μηνύματα:
1. Τα Τέμπη δεν έχουν ξεχαστεί. Οι περισσότεροι από 40.000 που βρέθηκαν στο Καλλιμάρμαρο και οι εκατοντάδες χιλιάδες που παρακολούθησαν διαδικτυακά τη συναυλία, απέδειξαν ότι τα Τέμπη συνιστούν μια ζώσα μνήμη που έχει χαράξει μια ολόκληρη γενιά. Είκοσι μήνες μετά το έγκλημα η πληγή είναι ανοιχτή και δεν λέει να επουλωθεί.
2. Τα Τέμπη συνεχίζουν να αποτελούν αγκάθι για την κυβέρνηση. Ένας πολιτικός αναλυτής είχε παρατηρήσει πριν κάποιους μήνες ότι τα Τέμπη μοιάζουν με ένα αγκάθι το οποίο τρυπάει την κυβέρνηση στα πιο ευαίσθητα σημεία της: τη διοικητική επάρκεια της, την τεχνοκρατική σοβαρότητα, τη λειτουργία των θεσμών, το σεβασμό στον πολίτη, το περί δικαίου αίσθημα. Τα Τέμπη διαψεύδουν το βασικό πολιτικό αφήγημα Μητσοτάκη περί εκσυγχρονισμού, χρηστής διαχείρισης και αντιμετώπισης των παθογενειών της δημόσιας διοίκησης.
3. Η κυβερνητική προσπάθεια συγκάλυψης προκαλεί την οργή των πολιτών. Όπως συνέβη και με τις υποκλοπές, σε αυτό καθαυτό το πολιτικό σκάνδαλο των Τεμπών έρχεται να προστεθεί το σκάνδαλο της συγκάλυψης. Ποιος μπορεί να πιστέψει ότι φταίνε μόνο κάποιοι σιδηροδρομικοί για αυτό το αδιανόητο χάλι των σιδηροδρόμων που αποκαλύφθηκε με το έγκλημα των Τεμπών; Ποιος μπορεί να πιστέψει ότι δεν ευθύνεται κανένας υπουργός και κανένας υψηλόβαθμος αξιωματούχος για το ότι τα τρένα κινούνταν (και κινούνται) με τη λογική του «πάμε και όπου βγει». Ποιος μπορεί να πιστέψει ότι στην Ελλάδα αποδίδεται δικαιοσύνη όταν δεν ήταν η ανάκριση αλλά η έρευνα των οικογενειών των θυμάτων αυτή που ανέδειξε τα σημαντικότερα ευρήματα για το έγκλημα; Ποιος μπορεί να μην οργιστεί με το ότι οι υπεύθυνοι του εγκλήματος δεν λογοδοτούν; Όσο η μνήμη εμμένει και οι οικογένειες των θυμάτων επιμένουν, το έγκλημα των Τεμπών δεν θα κουκουλωθεί.
4. Δεν πέρασε η προσπάθεια σπίλωσης του Συλλόγου Συγγενών Θυμάτων Τεμπών και της Μαρίας Καρυστιανού. Ο κυβερνητικός προπαγανδιστικός μηχανισμός επιχείρησε να εκμεταλλευτεί τις διαφωνίες των συγγενών των θυμάτων για να συκοφαντήσει τη συναυλία και να περιορίσει τη συμμετοχή. Τελικά το Καλλιμάρμαρο αποδείχτηκε μικρό για τον κόσμο που ήθελε να την παρακολουθήσει. Ωστόσο, το πολιτικό ζήτημα παραμένει. Οι αδιανόητες χυδαιότητες που εξαπολύθηκαν και εξαπολύονται εναντίον της Καρυστιανού εκφράζουν τη νεοδημοκρατική εκδοχή του τραμπισμού. Το γεγονός δε ότι τα νεοδημοκρατικά τρολ καθυβρίζουν και συκοφαντούν γονείς που έχουν χάσει τα παιδιά τους, αποτελεί πολύ ανησυχητικό δείγμα της ηθικής εξαχρείωσης της ελληνικής κοινωνίας.
5. Η κοινωνική αντιπολίτευση είναι εδώ. Την ώρα που η πολιτική αντιπολίτευση αδυνατεί να κάνει… αντιπολίτευση, πρωτοβουλίες πολιτών δημιουργούν μεγάλα πολιτικά γεγονότα που φέρνουν σε δύσκολη θέση την κυβέρνηση. Είναι προφανή τα όρια αυτών των πρωτοβουλιών. Αλλά στον παρόντα χρόνο είναι μόνες που δίνουν τις ανάσες που έχει ανάγκη η κοινωνία.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
