Το μήνυμα που εκπέμπουν τα στελέχη του Μεγάρου Μαξίμου κάθε φορά που ερωτώνται για τις εν εξελίξει εσωκομματικές διεργασίες σε ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ είναι ότι η ύπαρξη ισχυρής και αξιόπιστης αντιπολίτευσης είναι προς όφελος της χώρας, η δε απουσία της δεν είναι κάτι καλό και για την ίδια την κυβέρνηση. Και σύμφωνα με τον ίδιο τον πρωθυπουργό, «είναι πάντα καλό για την ισορροπία του πολιτικού συστήματος ανά πάσα στιγμή να υπάρχει μία εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης η οποία σήμερα δεν υπάρχει».
Το ερώτημα όμως πίσω από αυτές τις τοποθετήσεις είναι εάν η κυβέρνηση της ΝΔ θα ήθελε, πράγματι, οι διεργασίες αυτές να σηματοδοτήσουν, στο τέλος της ημέρας, την υπέρβαση της αίσθησης αντιπολιτευτικού κενού που υφίσταται στην κοινωνία λόγω της παρατεταμένης εσωστρέφειας σε ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ. Πολύ περισσότερο όταν και το ίδιο το κυβερνών κόμμα βιώνει μετά τις ευρωεκλογές σημαντικές εσωκομματικές αναταράξεις που αγγίζουν ακόμη και την Κοινοβουλευτική Ομάδα.
Η αλήθεια είναι πως η παρούσα κατάσταση στα δύο κόμματα ευνοεί την ΝΔ καθώς την διευκολύνει να προβάλει την δική της ως μοναδική αξιόπιστη κυβερνητική πρόταση. Δεν βοηθά όμως την προσπάθεια να μπει φρένο σε φαινόμενα αλαζονείας τα οποία ήδη την έχουν φθείρει στα μάτια των πολιτών.
Ταυτόχρονα ευνοεί και τα φαινόμενα χαλάρωσης στους κόλπους των γαλάζιων ψηφοφόρων, διευκολύνοντας τις υφιστάμενες σημαντικές διαρροές προς τα δεξιά, καθώς πικρίες, παράπονα και επιμέρους διαφωνίες με την κυβερνητική πολιτική επικρατούν της «μεγάλης εικόνας» που αφορά στην διακυβέρνηση της χώρας.
Αφετηρία επανασυσπείρωσης
Με δεδομένο ότι και το ορόσημο του 41% επετεύχθη στις εκλογές του 2023 με τον ΣΥΡΙΖΑ να είναι τότε ισχυρό αντίπαλο δέος, αρκετοί στην Πειραιώς και στο Μέγαρο Μαξίμου πιστεύουν πως μία αίσθηση σοβαρής κινητικότητας στην κατεύθυνση συγκρότησης εναλλακτικής πρότασης διακυβέρνησης, θα μπορούσε να λειτουργήσει και ως αφετηρία επανασυσπείρωσης για τους, χαλαρούς σήμερα, κεντροδεξιούς ψηφοφόρους. Και να επαναφέρει, στην πορεία προς τις κάλπες, ως βασικό κριτήριο ψήφου αυτό που το Μέγαρο Μαξίμου θεωρεί ως μείζον: Την συνέχιση της «σταθερής πορείας προόδου της χώρας» ανεξαρτήτως επιμέρους διαφωνιών.
Την επίδραση που έχει η ύπαρξη αντίπαλου δέους επισημαίνουν άλλωστε, από διαφορετική αφετηρία και στελέχη που ασκούν εσωκομματική κριτική στην πολιτική της διεύρυνσης που έχει ακολουθήσει ο κ. Μητσοτάκης. Κατά την δική τους εκτίμηση, ο βασικός λόγος που οδήγησε το 2023 στο πολύ υψηλό 41% δεν ήταν το άνοιγμα της ΝΔ προς το κέντρο- όπως υποστηρίζει το Μαξίμου- αλλά η συσπείρωση (και) των μετριοπαθών κεντρώων ψηφοφόρων μπροστά στο ενδεχόμενο επανόδου του ΣΥΡΙΖΑ στην διακυβέρνηση.
Σύμφωνα με αυτή την άποψη, από την στιγμή που αυτή η ανησυχία έπαψε να υφίσταται- μετά τα αποτελέσματα των εθνικών εκλογών- άρχισε και η φθίνουσα πορεία του κυβερνώντος κόμματος, την οποία το Μέγαρο Μαξίμου εξακολουθεί να αντιμετωπίζει ωσάν το ποτήρι να παραμένει για τη ΝΔ… μισογεμάτο: Θεωρώντας δηλαδή ότι οι πολίτες έστειλαν- βοηθούσης και της παραδοσιακής χαλαρότητας των ευρωεκλογών- μήνυμα διαμαρτυρίας στην κυβέρνηση, κυρίως δια της αποχής, αλλά δεν απέσυραν την εμπιστοσύνη τους και εξακολουθούν να προσβλέπουν στη ΝΔ και γι' αυτό δεν στράφηκαν σε άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης.
Στάση αναμονής από τους προοδευτικούς ψηφοφόρους
Είναι ωστόσο σαφές πως η ανάδειξη ισχυρής αντιπολιτευτικής πρότασης μετά την ολοκλήρωση των εσωκομματικών διαδικασιών στο χώρο της κεντροαριστεράς, είναι πολύ πιθανό να καταδείξει- και μάλιστα σε σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα- ότι το ποτήρι είναι πλέον… μισοάδειο για τη ΝΔ. Και το γεγονός ότι την φθορά της δεν καρπώνονται τα κόμματα της προοδευτικής αντιπολίτευσης, δεν σημαίνει πως οι ψηφοφόροι εξακολουθούν να εναποθέτουν τις ελπίδες τους στη ΝΔ, αλλά ότι τηρούν στάση αναμονής προσδοκώντας να προκύψει από τους κόλπους της αντιπολίτευσης εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης.
Αυτή είναι και η μεγάλη ανησυχία στους κόλπους του κυβερνώντος κόμματος στον απόηχο και της αποτυχίας των έως τώρα πρωτοβουλιών για αναστροφή του κλίματος μετά τις ευρωεκλογές. Κάτι που καταδεικνύει πως η φθίνουσα πορεία της ΝΔ, που ξεκίνησε από τους πρώτους κιόλας μήνες της δεύτερης κυβερνητικής θητείας, δεν είναι πρόσκαιρη.
Και όσο και αν δεν υπάρχει ακόμη ισχυρή πολιτική αντιπολίτευση, είναι ξεκάθαρο ότι υφίσταται ισχυρή κοινωνική "αντιπολίτευση", η οποία εκφράστηκε τον Ιούνιο με την ψήφο ή την αποχή στις ευρωεκλογές και συνεχίζει μέχρι σήμερα να αποτυπώνεται στα ευρήματα των δημοσκοπήσεων.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, εύλογο είναι το Μέγαρο Μαξίμου να παρακολουθεί με μεγάλη προσοχή τις διεργασίες στα δύο κόμματα της αντιπολίτευσης, έστω και αν είναι προσεκτικό στα σχόλια για να μην δώσει αφορμή να κατηγορηθεί για διάθεση ανάμιξης στα εσωτερικά άλλων κομμάτων. Και είναι βέβαιο ότι το βλέμμα του θα είναι στραμμένο στις δημοσκοπήσεις της επόμενης ημέρας στις οποίες θα αποτυπωθεί και ο αντίκτυπος του όποιου νέου τοπίου θα έχει διαμορφωθεί σε ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ. Με την ελπίδα ότι αυτό δεν θα σηματοδοτήσει δυναμική... επιστροφής μίας ισχυρής αντιπολίτευσης.
Από την στιγμή που μόνο η υποχώρηση της ΝΔ στο 28% χωρίς ταυτόχρονα να αμφισβητείται η πολιτική κυριαρχία της, έφερε στο προσκήνιο τόσα φαινόμενα εσωστρέφειας- από την κριτική 30 και πλέον βουλευτών στην ΚΟ της ΝΔ μέχρι την παρέμβαση των 11 γαλάζιων για τα «κόκκινα δάνεια» και από το συντηρητικό μανιφέστο Σαμαρά μέχρι τις φωνές για επάνοδο στις θέσεις της λαϊκής δεξιάς και την ευρεία δυσαρέσκεια για την ενισχυμένη παρουσία «πασοκογενών» στο κυβερνητικό μηχανισμό- αντιλαμβάνεται κανείς τις εσωκομματικές αναταράξεις που μπορεί να προκαλέσουν ενδεχόμενες μελλοντικές δημοσκοπήσεις οι οποίες θα «φωτογραφίζουν» για πρώτη φορά μετά το 2019, κλίμα αμφισβήτησης της πολιτικής κυριαρχίας της ΝΔ και του ίδιου του Κυριάκου Μητσοτάκη, η δημοτικότητα του οποίου έχει παρουσιάσει άλλωστε και αυτή φθίνουσα πορεία τους τελευταίους μήνες.
