Η ομιλία του πρωθυπουργού στη ΔΕΘ δεν έκρυβε ιδιαίτερες εκπλήξεις όμως αξίζει να σταθούμε στα όσα ανακοίνωσε για τα σχολεία τα οποία εν πολλοίς θα έπρεπε εξαρχής να αποτελούν απαραίτητες προϋποθέσεις για την λειτουργία όλων των σχολικών μονάδων της χώρας.
Το «καλάθι του πρωθυπουργού» ήταν μικρό για τον τομέα της Παιδείας καθώς αρκέστηκε στην εξαγγελία προγράμματος ύψους 250 εκατ. ευρώ για την ανακαίνιση εκατοντάδων σχολείων, που θα ονομαστεί «Πρόγραμμα Μαριέττας Γιαννάκου». Όπως δήλωσε «Δεν μιλάμε για συγκλονιστικές αλλαγές, αλλά βαψίματα, σοβατίσματα, τουαλέτες, αθλητικές εγκαταστάσεις…Θα αλλάξει η όψη χιλιάδων σχολείων με ένα τέτοιο πρόγραμμα». «Τα κονδύλια του προγράμματος αυτού θα προέλθουν από το πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων, όμως στόχος μου είναι να αυξηθεί το ποσό αυτό σημαντικά, μέσω ενός καλέσματος που θα κάνουμε για σημαντικές ιδιωτικές χορηγίες», τόνισε ο κ. Μητσοτάκης και πρόσθεσε: «Και οι πλούσιοι αυτής της χώρας έχει έρθει η ώρα να επωμιστούν μεγαλύτερο μερίδιο ευθυνών στην ανασυγκρότηση της πατρίδας όπως το έκαναν άλλωστε όλοι οι μεγάλοι ευεργέτες του παρελθόντος».
Και κάπου εδώ ξεκινά δικαίως η κριτική καθώς η Παιδεία και το δημόσιο σχολείο χρειάζονται πολλά παραπάνω από ένα πρόγραμμα ανακαίνισης που όπως παραδέχθηκε και ο ίδιος ο πρωθυπουργός δεν είναι τίποτα άλλο παρά....μερεμέτια. Χρειάζονται και αυτά αλλά ας μην γελιόμαστε. Τα σχολεία εκπέμπουν SOS τα τελευταία χρόνια με την κατάσταση πολλών εξ αυτών να είναι δραματική και ο κίνδυνος να θρηνήσουμε μαθητικές ζωές παραμονεύει. Πότε τα έντονα καιρικά φαινόμενα, πότε οι πτώσεις σοβάδων, τα ατυχήματα με τις ξεχαρβαλωμένες καγκελόπορτες και πάσης φύσεως ατυχήματα και καταστροφές που απορρέουν από την έλλειψη συντήρησης και τα προπολεμικά σχολικά κτίρια που οι απαραίτητες ράμπες για ΑμεΑ αγνοούνται, αποτελούν τροχοπέδη για μια ασφαλή και ανέμελη μαθητική ζωή.
Σίγουρα τα μερεμέτια είναι μια κάποια λύση όταν τα κονδύλια των Δήμων για τις σχολικές υποδομές είναι κουτσουρεμένα όμως σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να τα βαφτίζουμε ως πρόγραμμα ανακαίνισης και να πανηγυρίζουμε που το αυτονόητο δρομολογείται προς υλοποίηση. Τα μπαλώματα και τα βαψίματα των όψεων των σχολείων ωραιοποιούν μια κατάσταση και δίνουν μια ψευδή εικόνα ότι όλα βαίνουν καλώς. Όσο υπάρχουν τάξεις που πλημμυρίζουν με μια νεροποντή των 15 λεπτών και οι μαθητές σχηματίζουν με τα θρανία και τις καρέκλες μονοπάτι διαφυγής, όσο θα κλείνουμε τα σχολεία όταν έχει καύσωνα αφού δεν υπάρχει πρόβλεψη για κλιματισμό, όσο θα κάνουμε το σταυρό μας να μην πέσουν οι σοβάδες των τάξεων στα κεφάλια μαθητών και φυσικά όσο ανεχόμαστε μαθητές να στοιβάζονται σε τάξεις προκάτ από την εποχή του σεισμού το μακρινό 1999 τόσο οι εξαγγελίες του πρωθυπουργού φαντάζουν ελλιπείς.
Aλήθεια ξέρετε ότι τα σχολεία που θα πάνε τα παιδιά την προσεχή Τετάρτη δεν έχουν περάσει από αντισεισμικό έλεγχο και φυσικά δεν έχουν εξασφαλίσει το απαραίτητο πιστοποιητικό πυρασφάλειας; Αυτά τα ζητήματα είναι υψίστης σημασίας. Κυριολεκτικά ζωής και θανάτου αλλά ποιος, πού και πώς να επωμιστεί το βάρος της ευθύνης. Μια μικρή αναδρομή στα ρεπορτάζ του Dnews με τα σχολεία είναι αρκετή για να αντιληφθεί κανείς το μέγεθος των προβλημάτων των σχολικών κτιρίων. Τα περαστικά και τα ατυχήματα να διαδέχονται το ένα το άλλο κι όμως από πλευράς υπευθύνων όλη αυτή η θλιβερή πραγματικότητα κάθε άλλο παρά θρυαλλίδα εξελίξεων αποτελεί. Κανείς δεν αναλαμβάνει τις ευθύνες που του αναλογούν και όλοι έρχονται εκ των υστέρων να ρίξουν το ανάθεμα και να μεταθέσουν σε άλλους το βάρος των αρμοδιοτήτων τους.
Δεν είμαστε αφοριστικοί αλλά σίγουρα τα μπαλώματα δεν είναι λόγος να χειροκροτάμε όσα ανακοινώθηκαν για...εκατοντάδες σχολεία όπως είπε και ο πρωθυπουργός καθώς αν τουλάχιστον έλεγε για όλα τα σχολεία ίσως να ήταν και ουσιαστικότερο. Μετά το μέτρο της «απαγόρευσης» της εμφανούς κατοχής και χρήσης κινητού στα σχολεία, μέτρο που ούτως η άλλως ήταν σε ισχύ τα τελευταία χρόνια, το πρόγραμμα ανακαίνισης σχολείων είναι ένας ακόμη εύσχημος τρόπος για να δείξει η κυβέρνηση και η ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας ότι υπάρχει διάθεση για κάτι μεγαλεπήβολο αλλά επειδή δεν μπορεί να υλοποιηθεί, επιστρατεύεται η λύση του εξωραϊσμού, είπαμε μπαλώματα και προσθήκες σε ήδη προβληματικά κτίρια. Και επειδή υπάρχει και το «αγκάθι» της χρηματοδότησης έγινε και η αναπόφευκτη επίκληση στο κοινωνικό πρόσωπο των σύγχρονων ευεργετών και των ιδιωτικών επιχειρήσεων.
Μένει να δούμε το ακριβές πλαίσιο αυτού του προγράμματος που σίγουρα θα δώσει μια ανάσα στα ταλαιπωρημένα σχολικά κτίρια αλλά δεν αρκεί για να εφησυχάσουμε ως προς τις κτιριακές ανάγκες των σχολείων.
